Obraz2

stożka widzenia), położenie płaszczyzny rzutu T, która w widoku z góry będzie pokrywała się z prostą bazową X, w odległości d od Sp.

2.    Narysuj widok z boku sytuacji (zrzutowany na pionową płaszczyznę prostopadłą do płaszczyzny rzutu - jak na lewej części rys. 3-32) - środek rzutowania O w odległości H od płaszczyzny bazowej G, linię horyzontu h, położenie sześcianu, płaszczyznę rzutu T widzianą jako linię w odległości d od punktu O.

3.    Zestaw oba widoki na jednym rysunku (jak na rys. 3-32).

4.    Narysuj linie rzutujące przechodzące przez punkty A, B, C, D, E, F, G, H na płaszczyznę rzutującą T - otrzymasz odpowiednio punkty A', B¹, C, ZZ, E, F, G', H na prostej poziomej X (widok z góry rzutni T) oraz A", B", C, D", E', F', G", H” na prostej pionowej (widok z boku rzutni T).

5.    Z otrzymanych punktów poprowadź proste prostopadłe do płaszczyzny rzutującej T, w przecięciach odpowiednich linii - jak na rysunku 3-32 - otrzymasz widoki wszystkich punktów A+H w perspektywie.

6.    Połącz odpowiednie punkty linią grubą.

7.    Jeżeli zadanie zostało wykonane prawidłowo, linie stanowiące przedłużenia krawędzi sześcianu równoległych do siebie i w rzeczywistości poziomych spotkają się w dwóch punktach zbiegu (V, i V₂) na linii horyzontu. Jeżeli podczas wykreślania widok perspektywiczny „nałoży się” na rysunki widoków, kreślenie może być trochę utrudnione, jednak nie zdarza się bardzo często i nie jest błędem.

3.6. Słownik podstawowych pojęć

Główna linia rzutowania - pozioma linia rzutowania (oznaczana na rysunkach skrótem pL), która ma początek w środku rzutowania O i przebija pod kątem prostym pionową płaszczyznę rzutu T w punkcie głównym C.

Kąt widzenia a (zwany także kątem rozwartości optycznej stoika widzenia) - kąt rozwarcia stoika widzenia, nie powinien być większy niż 60°, aby przedstawienia rysunkowe przedmiotów wykonane metodą rzutowania środkowego nie były zbyt zniekształcone.

Linia bazowa - linia X będąca przecięciem płaszczyzn rzutu T

i    bazowej G.

Linia horyzontu - linia h będąca przecięciem poziomej płaszczyzny horyzontu HT i pionowej płaszczyzny rzutu G\ na linii horyzontu znajdują się wszystkie punkty zbiegu V linii poziomych.

Linia rzutowania (prosta rzutująca) - każda linia prosta (oznaczana skrótem PI) mająca początek w środku rzutowania O, która przechodzi przez punkt na przedmiocie rzutowanym i przebija płaszczyznę rzutu T, wyznaczając obraz tego punktu.

Metody przedstawiania rysunku technicznego (wg PN-EN ISO 5456-4:2006) - zestawiono w tabeli 3-1.

Odległość pozioma - w rzutowaniu środkowym odległość d między środkiem rzutowania O a płaszczyzną rzutu T.

Osie aksonometryczne - trzy Unie (oznaczane jako X, y, z!) stanowiące przedstawienie aksonometryczne osi współrzędnych (x, y, z) na płaszczyźnie rzutu aksonometrycznego

ii    (patrz rys. 3-14).

Osie współrzędnych - trzy proste Unie odniesienia w przestrzeni, które stanowią układ współrzędnych (x, y, z) i przecinają się w tzw. początku układu.

Płaszczyzna bazowa - płaszczyzna pozioma G, na której stoi obserwator.

Płaszczyzna horyzontu - pozioma płaszczyzna HT przechodząca przez środek rzutowania C.

Płaszczyzna rzutu - płaszczyzna T, na którą przedmiot jest rzutowany.

Płaszczyzna współrzędnych - każda z trzech płaszczyzn określona przez dwie osie współrzędnych.

Punkt główny - punkt C, w którym główna linia rzutowania pi przebija płaszczyznę rzutu T.

Punkt obserwacji - w rzutowaniu środkowym punkt Sp ml

płaszczyźnie bazowej G będący rzutem prostokątnym środki! rzutowania O.

Punkt zbiegu - w rzutowaniu środkowym punkt V na linii horyzontu h stanowiący wyobrażalne miejsce spotkania się w nieskończoności wszystkich równoległych Unii prostych,

Stożek widzenia - stożek K kołowy prosty, którego osią jritl główna linia rzutowania pL, wierzchołkiem - środek nitowania O, a kąt widzeniu « - nic przekracza 60°.