Obraz0

Deklinacja	Końcówka	Przykłady
-ent-	-bXb	telęt-bxb
-es-	-bXb	sloves-bXb

2)    Zmiany na gruncie polskim

W języku staropolskim istniały trzy końcówki: -ech, -och, -ach.

a)    Końcówka-ech odziedziczona z dawnych tematów na -ó- trwała do końca XVI w., np.: sielech, leciech, słowiech.

b)    Końcówka -och przejęta z deklinacji męskiej (por. § 108.2) występowała w zabytkach małopolskich w okresie od XIV do połowy XVI w., np.: latoch, po loch, znamienioch.

c)    Końcówka -ach z deklinacji żeńskiej dawnych tematów na -a-(por. § 130) była w użyciu równolegle z dwiema poprzednimi. Od końca XVI w. staje się ona jedyną.

3)    Stan współczesny

W Ms l.mn. rzeczowników nijakich, podobnie jak we wszystkich innych deklinacjach, jedyną końcówką jest dziś -ach z dawnych tematów na -a-.

Literatura:

1.    KIGr: Rozdz. Fleksja, § 39—48.

2.    Kur: Cz. III. Rozdz. I, § 7—9, 11—12, s. 113—116, 118—122.

3.    Rosp.: Cz. II, § 16—27.

4.    Wiecz: § 53—62.

c) Deklinacja żeńska

§ 119. Mianownik liczby pojedynczej.

1) Stan wyjściowy

Deklinacja	Końcówka	Przykłady
-a-	-a	żen-a, ręk-a
-ja-	-a // -i	duś-a, gospodyn-i
-i-	-b	kost-b
-er-	-i	mat-i
-u-	-y	svekr-y, xoręg-y

102