Obraz4

,_{ci 0} sztuce kazałmczcj pojawiały się od początku _adoni°^ _noŁi_zi_cj_skiej XIII w. opracowania specjaWstycz-Jot    __wieckicnl. przystosuję to uo uuc nowego; otóż    I    , h należy zaliczyć dzieło kanonika Notrc Damę

jeśli* <0    " ^'Ulon. - hw. bo opowiadaj o mm. żc gdy _wid»S ,, >«J    _g(y, , 249). Ktetorio. śftWmi. sivc Ars

“:r ^{aWym S,V} ,,aje-    >^fo*^crnn W o .'Odkach zakonnych Miechowa . Prz

STŁSSh*-**........    1&**zZX<****t~ ******* w Po

krótóW. by prrec'" ■

zobaczmy w tej ^dru8^,cJ wersu, jak, sens nadawał _aut im prezentom w 'ych przypadkach, które objasnd polskim, „J

pierwszy autor

orato-Przemyśla Polsce,

^    : WMganUUW, auw/l wvi iiuwuiui iijw.ii    któ-

^yirzyl M^,k0 O_{wat ok} 1415 r. pt. Postilla super evangelia de

‘f.crsii l*⁶' ^opr‘ s- ..

orf¹*'.

mech uda się na morze, kto ma snem. niech idzie na kazanie.

jedzonko; Kto nie zna trwóg, ^ności ze

rOWl

„■ niektórych stronach, żc sobie ludzie N_ow>r

Jest zwyc^J .gc^jeni. przystosuje to do duchowego; _ol6i jeśli* >c •>* " 5tóLlom - Iwa. <» °P^0W,ada->j> o mm. ze gdy _wi(

noezuanc posyłam rajcom i mieszczanom żuraw ia, bo m6wi_A|_M .

,    Z** k^Pv‘się trzyma nicch/cż , tak mieszczanie czyn,,, '*«

,cn »•!«*» _    | _bj „dowom synogarlice, pannom pszczółkę, rzc_micu_n.

-ases ->■ »w—™—«■—■ -»4iy

^ oarnom łabędzia i feniksa).

[11] młodzieńcom mrówkę 1-;

Lunaste posyłam wszystkim szynkarzom miarę, w którą żydz, _ma ruszczy zbierali, a nic odważył się żaden wziąć więcej, niż drugi, jeden m,a| * ’ 5“ 1 Bk powinni yyszyscy szynkarze rn.ee równe miary, leez obawiam

ncci się me ma przeciwnie

Mrówka jesl bohaterką jednej z przypowieści Alana, Liber parabolariim [s. 18])

(Kiedy jest ciepło i piękna pogoda, mrówka pracuje, aby me zginąć,^, spadnie śnieg; tak samo młodzian nie szczędzi wysiłku, by zapas zgromadzić staro-ści zmęczonej.)

Do źródeł kaznodziejów z pewnością należały też podręczniki szkolne. Alanową księgę przypowieści, wchodzącą w skład kanonu Auctores oetą znajdujemy jako Parabolae w rkpsach: BJ 1571 („pisało kilku Polaków w Pradze w ost. ćwierci XIV w.’*), także w kodeksie Materna z Koprzywnicy z poi. XV w. (rkps Ossol. 45).

Retoryka kaznodziejska. W łonie retoryki nauczanej w kościelnych szkołach wyodrębniały się od XI w. jako dyscypliny szcze* golowe ars praedicandi i ars dułam wis (Gehl 1983; Moos 1997) Pierwsza odpowiadała nowym potrzebom duszpasterstwa, doskonaląc je w roli środka „odgórnego” przekazu wartości hegemonicznycti. druga zaś usprawniała epistolografię. która wówczas stawała su krwiobiegiem komunikacjt społecznej (van Engen 1997). Oprócz

hnia nad kaznodziejstwem wykazują znaczą-' Nowsze ^1,3 ‘ _teatralnych” w oddziaływaniu ambony, dział P^ier'^V,a _rzekaz intelektualny (Performance and trans-⁰ ^wyższaj^ L,i_aws7V to pod uwagę zauważymy różnicę ze ^iaSicjamu którym mc przysługuje już patronat ^łczesny"¹¹ . _oli7Ujacego dar przyciągania słuchaczy. Kto wtc. Stonka, symn , J _{do powa}żnej argumentacji kaznodzieje me odwołując sW * _owrotCm odium, wyrażonego przez dawne