Obraz (55)

nie wiemy, co jest przyczyną naszego złego samopoczucia, co rodzi w nas koszmary, nie wiemy również, czego się chwycić, by zaradzić złu. A zatem pierwszy krok w pracy zmierzającej do wymiany cząsteczek i do aktywnego współdziałania w procesie kształtowania własnego animusa polegałby na tym, by obraz ten przyjąć do wiadomości. Dla silnej kobiety oznacza to, że przede wszystkim musi się zmierzyć z faktem, że nosi w sobie zarodek autodestrukcji.

Ba, łatwo powiedzieć! Sprawa nie jest taka prosta, ponieważ wymaga przełamania silnych oporów emocjonalnych. Wydaje mi się, że najlepiej będzie, jeśli posłużę się przykładem, a ponieważ silne kobiety lubią ze sobą trzymać, opowiem historię, którą sama przeżyłam.

Kiedy zatrudniłam się na uniwersytecie, moje wyobrażenie o pracy naukowej nosiło silne piętno patriarchalne. A czy mogło być inaczej? Większość sławnych myślicieli to mężczyźni, ruch kobiecy dopiero po wielu staraniach doprowadził do tego, że zaczęto publikować prace kobiet, ale i tak najczęściej pośmiertnie. Jako studentka miałam do czynienia na ogół z profesorami mężczyznami. Jeśli od czasu do czasu pojawiała się jakaś kobieta, w większości przypadków nie przedstawiała sobą udanego połączenia kobiecości i intelektu. Osoby te zachowywały się najczęściej dokładnie tak samo, jak ich męscy koledzy; odpowiednio się też ubierały.

Ja również, kiedy podjęłam pracę, starałam się uczynić zadość męskiemu ideałowi nauki. Wielkim szacunkiem darzyłam moich kolegów, którzy obnosili się ze swymi nieskazitelnie opracowanymi rękopisami, budowali skomplikowane figury stylistyczne i sprawiali wrażenie osób o niepospolitej inteligencji. Bardzo się starałam o zachowanie możliwie jak najbardziej obiektywnej formy wykładów, podczas których brylowałam, używając wielu obcych słówek. Omawiałam ze studentami czystą teorię. Kiedy jakaś studentka próbowała przemycić do teorii cokolwiek z życia osobistego, opowiadając o swojej rodzinie czy dzieciństwie, odrzucałam te dygresje jako „nienaukowe”. Moje wykłady były poświecone wyłącznie czystej myśli.

Ale nocami nie mogłam znaleźć spokoju. Ukryty gdzieś w głębi mojej duszy wewnętrzny naukowiec pojawiał się w marzeniach sennych w postaci profesora, który stale mnie egzaminował. Najczęściej nic nie umiałam, czułam się mała i bezwartościowa. Nie przychodziły mi do głowy żadne argumenty, zapominałam teorii, mimo że przedtem nieźle wkuwałam, w gardle czułam suchość. Straszne! W pracy uniwersyteckiej coraz bardziej starałam się sprostać kryteriom tak zwanej naukowości, ale moje starania w świecie zewnętrznym wcale nie uwolniły mnie od nocnych koszmarów. Wręcz przeciwnie, sy-tuacja przybierała coraz gorszy obrót.

Zaczęłam wówczas opowiadać mojemu analitykowi o swoim złym samopoczuciu. Przywołałam do porządku mego wewnętrznego patriarchę, stosując metodę wynalezioną przez Junga - metodę „aktywnej imaginacji”. Opiszę ją dokładniej, abyście mogły się nią posłużyć, gdy poczujecie potrzebę emancypacji patriarchalnego animusa.

Aktywna imaginacja

Metoda aktywnej imaginacji polega na tym, byśmy spróbowali wyobrazić sobie, że rozmawiamy z postacią ze snu, który przyśnił nam się ostatniej nocy. W ten sposób nasze świadome „ja” nawiązuje kontakt z nieświadomą częścią psyche.

Przypomnijmy sobie, w jaki sposób archetyp męskości zbiera cząsteczki rozsiane po psyche kobiecej. Otóż kobieta tworzy własny wewnętrzny obraz mężczyzny na podstawie

113