Odyseja pojęcia 8

368

nurzająca sic; co dzień z fal Okeanu i zwiastująca światło dnia bogom i ludziom.

K a d m o s — bohater beocki, może fenickiego pochodzenia, ożeniony z Harmonią, siostrą Jazjona. Według nieco późniejszej tradycji — sławny założyciel beockich Teb.

Kasandra — najpiękniejsza z córek Priama, po zdobyciu Troi przypadła jako branka Agamemnonowi, który wziął ją z sobą do Myken; zamordowana przez Klitajme-strę razem z Agamemnonem (p. A j a s, syn Oileusa).

Kastor i Polideukes — bliźniacy, synowie Tyn-dareosa i Ledy, bohaterscy młodzieńcy niosący ludziom pomoc w każdej potrzebie, zwłaszcza w bitwach i w morskich wędrówkach. Podczas jednej z potyczek, jeszcze przed wojną trojańską, poległ Kastor, śmiertelny syn Tyn-dareosa, wtedy Dzeus, który miał być prawdziwym ojcem Polideukesa, pozwolił swemu nieśmiertelnemu synowi przebywać z bratem na przemian jeden dzień na Olimpie, a jeden w Hadesie (późniejsze wyjaśnienie opowiadania Homera).

Kaukonowie — lud pelasgijski w płd. Elidzie na Peloponezie.

Kefaleńczycy — mieszkańcy Same, a także Itaki, sąsiednich wysp i części przeciwległego lądu.

Kentaurowie — dzicy, włosem pokryci mieszkańcy lesistych gór Pelionu w Tesalii, nieokrzesane a żądne uciech plemię półludzkie, półzwierzęce.

Kery — prześladujące człowieka demony, duchy podziemne, wzgl. przeznaczone mu od urodzenia istoty, które kierują jego losem i określają rodzaj jego śmierci.

Ketejczycy — lud zamieszkujący Myzję w Azji Mniejszej (p. E u r y p i 1 o s).

Kidonowie — lud zamieszkały na płn.-zach. wybrzeżu Krety.

Kikonowie — lud tracki, sprzymierzeńcy Trojan.

Kimeryjczycy — mityczny lud na krańcach Zachodu.

ki tara — starożytny, często ozdobny instrument muzyczny w kształcie trapezu, opatrzony pierwotnie siedmioma strunami (e—d’), w które uderzano pałeczką.

Klej i os — syn Mantiosa (p. Melampus).

Klimena — żona Fylakosa, matka Ifiklosa.

Klimenos — król Miniów w beockim Orchomenos, teść Nestora.

Klitajmestra — córka króla spartańskiego Tynda-reosa i Ledy, żona Agamemnona, którego wespół z Ajgi-stosem zamordowała po powrocie bohatera spod Troi.

K n e m i d n y (gr.) — zamiast: „o pięknych nagolenni-cach” (epitet przydawany Achajom).

K n o s o s — miasto na północnym wybrzeżu Krety, siedziba Minosa.

K o k i t o s — „Skarga”, jedna z rzek w podziemiu, w rzeczywistości dopływ Acherontu w Tesprocji.

krater — naczynie do mieszania wina z wodą, najczęściej w kształcie kielicha lub odwróconego dzwonu o dwóch uchach i ścianach zdobionych.

K r e o n t — wuj Amfitriona, król Teb beockich, gdzie przyszedł na świat Herakles. Za pomoc, jaką Herakles okazał Kreontowi w wojnie z Orchomeńczykami, król oddał mu za żonę swoją córkę Megarę.

Kreta — największa wyspa na południu między Grecją a Azją Mniejszą.

Kreteus — syn Ajolosa, założyciel Jolkos w Tesalii, był dziadem Jazona.

Kr on i d a (Kronion) — syn Kronosa, Dzęus.

Kr o nos — syn Uranosa (Nieba) i Gai (Ziemi), ojciec Dzeusa strącony przezeń z tronu niebios w .czeluści Tar-taru.

Kruny — miejscowość w Elidzie.

Kyterea — przydomek Afrodyty, od sławnego miejsca jej kultu, wyspy Kytery w Zatoce Lakońskiej.

Laertiada — syn Laertesa, Odys.

Lakedajmon — Sparta.

Lamp os — koń w rydwanie Jutrzenki.

Łapie i — wojownicze plemię tesalskie, wsławione walką z Kentaurami na weselu Pejritoosa.