P1010294

nia - tak jak dawniej powtórzenie czyjejś opowieści, relacji narratora opatrzonego znakiem wiarygodności. Podając, że wywiad został zarejestrowany na taśmie magnetofonowej, autorka chce stworzyć nie tylko fakt literacki, ale i fakt po prostu. Na przykład jedna z bohaterek Królowej potępionych zostaje wysłana do Nowego Orleanu dla sprawdzenia i dokumentacji tego, co mówił Louis. Początkowo oczywiście nie wierzy, ale przekonuje się, że wszystko się zgadza - również w prawach własności posesji, również podpis Lestata w kolejnych wiekach i tym podobne. W ten sposób „postaci z książki nabierały przedziwnego realizmu”¹⁸.

W tejże Królowej potępionych wampir Lestat chlubi się nie tylko tym, że nagrał album piosenek rockowych, ale i tym, że napisał autobiografię „rozchwytywaną zarówno przez umarłych, jak i przez nieumarłych”, książkę będącą dla Dzieci Ciemności „katechizmem, ale i biblią”¹⁹. Rice podsuwa nam zatem myśl, że była medium Wampira Lestata.

Rice zresztą używa wszystkich procederów wampiryzowania - oto przy końcu Wywiadu z wampirem sama opowieść o wampirach wampiryzuje. Młody dziennikarz, nagrywający wywiad z Louisem, pragnie zostać wampirem. „Gdyby dał mi pan tę moc! Moc widzenia, odczuwania i życie wieczne!” Louis jest wściekły, że jego opowieść wywarła taki skutek - miała przecież zniechęcać do wstąpienia na drogę wampirów²⁰.

Sporo jest w tych literackich manipulacjach nie tylko „gry z czytelnikiem”, ale i nieraz jakiejś subtelnej ironii. Trzeba jednak pamiętać, że Rice traktuje o wampirach obcych całkowicie „bałkańskim” i to odrywa ją od pewnej przy-® A. Rice, Królowa potępionych, s. 219-220.

¹⁹    Ibidem, s. 9 i 22.

²⁰    A. Rice, Wywiad z wampirem. Tłumaczył T. Olszewski, Poznań 1992, s. 377.

²¹    A. Mickiewicz, Dzieła (Wydanie Jubileuszowe), t. VIII, Warszawa 1955, s. 278.

²²    Ibidem, s. 297-298.

²³    Cyt. za: Roger Vadim prćsente, Nouvelles histoires de vampires. Choisies et annotćes par O. Volta i V. Riva, Paris 1972, s. 310.