P1010307

zabijają go bez większych skrupułów - „wampira z Europy, stworzenie ze Starego Świata”. Demaskuje go bezpośrednie pochodzenie od gnijącego trupa, od którego przecież tak bardzo chciał się odciąć Louis. Wampir-arystokrata Armand objaśnia, że krew wampirów wschodniej Europy jest inna, podła. „Rozmnażają się tak jak my, ale bez tej wprawy i staranności”¹².

Wampiry Rice odcięły się od gnicia - więc są wyniesione ponad zwykły ród człowieczy, i od trupa - więc są wyniesione ponad wampiry „bałkańskie”. Ich niezwykła uroda jest znakiem wybraństwa.

Te „nowoorleańskie” wampiry stanowią wyjątek w wampirycznym świecie. Krystyna Walc, pisząc o wampirze we współczesnym popularnym horrorze literackim, zwraca uwagę na festiwale brzydoty, jakimi stają się zgromadzenia wampirów w cyklu Nekroskop Lumleya. Oto jeden z opisów: „Ręce... długie dłonie, wielkie i szponiaste, o wyraźnych pazurach. Ale najpotwomiej wyglądała jego twarz. Przypominała bezwłosy wilczy pysk, miała w sobie jednak i coś z nietoperza. Płasko przylegające do głowy uszy sięgały ponad wydłużoną, skośnie opadającą w tył czaszkę. Nos, nie, ryj, pomarszczony i rozdęty, o czarnych rozdziawionych nozdrzach. Skóra potwora przypominała łuskę, a z głębi czarnych oczodołów przypatrywały się żółte ślepia o szkarłatnych źrenicach. A szczęki... Jego zęby... Julian Bodescu był wampirem i nie starał się tego ukryć”¹³.

Opis ten jest w jakimś szczególnym „kampowym” sensie doskonały, tak umiejętnie gromadzi oznaki zwierzęcej potworności tego, który nie chciał taić swego wampirzego ohydnego statusu. Obezwładniał samym swoim wyglądem -jak ze strasznego snu, jak z duszącego koszmaru. Właśnie - koszmaru.

¹²    A. Rice, Wywiad..., s. 216-217 i 274.

¹³    Cyt. za: K. Walc, Postać wampira..., s. 139.

¹⁴    A. Czerny, Istoty mityczne Serbów łużyckich, „Wisła”, t. XII, zeszyt 1 i 2, styczeń-czerwiec, Warszawa 1898, s. 497 i 492. - Powieść słynnego pisarza fantastycznego H. H. Ewersa Nachtmahr (1922) została przetłumaczona jako Zmora nocy.

¹⁵    Ch. Nodier, Contes fantastiques, 1.1, Paris 1957, s. 113. „Rodziny morlaekie” to rodziny słowiańskie zamieszkujące Dalmację (por. przypis 31 do rozdziału 3). W eseju Le pays des r6ves Nodier pisze, że „Dałmatowie koszmar nazywają Smarra" (Contes fantastiąues, t. II, s. 383).

¹⁶    C. Lecouteux stwierdza, że Carmilla z opowieści Le Fanu przybiera jako wampir postać potwornego kota, przypominając obraz Flisslego, który przedstawia koszmar zbliżony do wampira (Histoire des mmpires..., s, 17).