P1010345

rycznej księżniczce, która po śmierci przychodzi do zakochanego w niej rybaka i pocałunkami sprowadza na niego śmierć. W dzieciństwie bajka ta jakiś dziwny wpływ wywierała na niego: „Pamiętam, kiedy przychodziło do tego miejsca, w którym księżniczka rozgarnia włosy rybaka i całuje go w skronie; mnie, co wiedziałem, że ona tym pocałunkiem kroplę krwi jego pije, mnie wtedy zawsze robiło się tak zimno, tak niespokojnie, jak gdybym czuł dotknięcie tych ust trupich i zabójczych”. Było w tym przeczucie złowrogiej miłości do demonicznej Aspazji, kiedy Beniamin oddał się zbrodniczej namiętności (zabił nawet dla Aspazji człowieka) i przestał „kochać rodziców, siostry, braci swoich - wszystko, wszystko”. Aspazja, jak to wampir, życie mu wzięła.

Również w dziecinnym przeczuciu ujawniają się przed Beniaminem ani-malne figury Aspazji. Jedną z nich jest wilk „nieustraszony - zuchwały", którego spotykają z bratem podczas zimowego polowania. To jeden z obrazów, które na zawsze pozostały mu w duszy: „widzę krwawo-migotliwe jego spojrzenie, buro-żółty połysk sierści - widzę wszystkie zęby w rozwartej pasz-częce i mógłbym je anatomowi wyrysować bez uchybienia żadnego”. Rozwarta paszcza zapowiada porównanie Aspazji do owego zobaczonego

Z lewej: Henry Hull jako wilkołak w filmie Czfowiak-■wilk

Z prawej: John Howard jako Olmer Hammond przeistoczony w wilkołaka. Kadr z filmu Nit-śmiertelne monstrum (The Undying Monster)-, reżyseria: John Brahm, produkcja: Stany Zjednoczone 1942