PICT6433

„kreślonej hipotezy, koniecznym jest dobrać I5la zweryfikowania • _grup dzieci, z których jedna, stanowi gn.^

dwóch, w miarę iwrowniW    kontrolna ..K". Koniecznym jest ukj

eksperymentalną    dzieci, tj. dokonanie wstępnego pomian, _ist'

sprawdzenie poziomu »u»    . _n, _zasad ruchu drogowym, przed wprowafc!

nicjąccgo poziomu wica/} • _w badaniu przyjęto, ze grupa ekspc„_TO<_' niem czynnika eksperymc U - _drogowcgo „metoda praktyczną”. Meto* 1 talna ..lis" uczy się zas.    uczniów wraz z nauczycielem pode*

polega na systematyczni ^. ja ^ ^ _jczdnic. drogi, place. itp. po ,o. _% zajęć lekcyjnych, na sk    _. _oraz pojazdów mechanicznych na ulicach

obserwować    ^h0'™"'_{j h d}la pieszych, na pasach, itp. W grupie kontrolnej

skrzyżowaniach, pr«J ■ ■    _gdyż nauczyciel uczy dzieci zasad nich,

„k” mc podcjmąicmy _dvcvjn^ _{w Wasic}. |»₀ zrealizowanym programie na. drogowego metodą ‘ ■ _awncg0 pomiaru poziomu wiedzy dzieci o zasadach uczanta, dokonujemy P * _m drogach. skrzyżowaniach i ulicach, w obu poruszania się lud/ .^J^_k , _{si /c} poziom wiedzy, będzie większy w gnrp_ie badanych grupach.    ' kontrolnej „k”. to możemy wnioskować, „

^cks^^nn!iim eksperymentalnym „Cx" który stanowiła „praktyczna mc-między czyninkic    _P    następstwem, poziomem wiedzy dzieci o zasa-

loda nauczania    jezdniach ..>■". zachodzi związek pryczy,

dach poruszania się    -    _R    a ,y skutkiem. Wniosek taki jest upraw.

ZS, ponieważ obrane w wyniku badań dane spełniają dwa kanony J.S. Milla.

waż wyS poziom wiedzy dzieci o zasadach poruszam* stę ludzr na jezdniach ważwyzszypo    ystapił wszędzie tam. gdzie stosowano ..praktyczną

Ssns—S~ ».-*>

"^Stanonl^fróini?^spełniony, podważ wszędzie lam. gdzie „ie s“no ,m!-.odv nauczania praktycznego" Cx, tam poziom wjcdjr o a» dach poruszania się ludzi na jezdniach, skrzyżowaniach r ulicach był niższy. ? SSać! iż między zjawiskiem Cx" czynnikiem a zmienną niezależną ,.y" zachodzi związek przyczynowy. W-Wg oznacza to. że wysokiego poziomu wiedzy o zasadach ruchu drogo g towano tam. gdzie nie stosowano praktycznej metody nauczania

6.3. Techniki eksperyment u

Wykorzystywane w badaniach pedagogicznych techniki eksperym^n^ opierają się na Millowskim kanonie jednej różnicy. Jest to schemat j s bodźca ujętego zwykle dwuwartościowo. /.godnie z tym kanonem. ⁰ P

„rdzenia klasycznego eksperymentu wybiera si? zwykle dwie grupy ba

C* ^d'^Vit' ^k'^aSy o ^ H ^W'^{C Smpy} ■«*«««. zSne do ^,od możliwie wszystkimi dającym, stę stwierdzić najważniejsz^cc

Grupa, do której zostaje świadomie wprowadzony czynnik ekspe . Cminy (mo» mm hyc np. nowa metoda nauczania, podręcznik, profan,

„ma zmienna niezależna . nazywamy grap, eksperymentalni ,C

“i, *> ^{k,lSrcj n,C WprOWadZa S}M^CJ^Zyn.^{nika CKS}Per>nicn,alncgo. _nazyw3 S5, kontrolni,, która stanów, układ odntesienia względem grupy ekspery-Calnej. Tworząc grupę kontrolną która me jest poddawana nddziaW czynnika eksperymentalnego, badacze kontrolują czynnik, związane przeprowadzeniem eksperymentu. Grupy uczniów objętych badaniem po-„ innv być homogeniczne a uczniowie wchodzący w ich skład, nie powinni sic zbytnio różnić pod względem ich podstawowych cech. takich chociażby jak-pleć wiek. poziom nauczania, pochodzenie społeczne, miejsce zamieszkania L które to cechy mogłyby mieć wpływ na ostateczny wynik eksperymentu! ppy doborze grup należy przede wszystkim kierować się logiką oraz zdrowym rozsądkiem. Z tych m.in. powodów, niezmiernie ważnym jest. aby zwracać szczególną uwagę na właściwy dobór osób do badań. Potwierdzeniem lub zaprzeczeniem. iż badane grupy są porównywalne, powinny być badania wstępne (tw. prctcsl). lub wstępna ocena osób biorących udział w eksperymencie pod względem tych cech osobowych, które mogą wpływać na jego wyniki.

Metoda eksperymentu może wystąpić w wielu odmianach, które określa się technikami eksperymentalnymi. Są nimi najczęściej:

1.    Technika jednej grupy.

2.    Technika grup równoległych tzw. technika klasyczna.

3.    Technika grup rotacyjnych tzw. grup przemiennych.

4.    Technika czterech grup - technika Salomona.

a) Technika jednej grupy

Technikę jednej grupy stosuje się wówczas, kiedy dobranie do badań dwóch gnip, zbliżonych pod względem podstawowych cech. jest trudne bądź niemożliwe. Polega ona na dokonaniu pomiaru wstępnego, np. poziomu wiedzy uczniów lub pewnych umiejętności w jednej grupie w dwóch różnych punktach czasowych, tj. przed wprowadzeniem czynnika eksperymentalnego i po pewnym cza-^S!c. np. po miesiącu, półroczu, czyli po zadziałaniu czynnika eksperymentalne-8°. W technice tej, badana grupa stanowi sama dla siebie punkt odniesienia, ^nacza to, że pełni ona w badaniach podwójną rolę, tzn. jest zarówno grupą c pcrymcntalną, jak i grupą kontrolną. Owa podwójna rola powoduje, że uzy-s«^nc za pomocą tej techniki wyniki, budzą zazwyczaj duże zastrzeżenia, co do ^lc > wiarygodności. W przypadku konieczności stosowania tej techniki eksperymentu należy: