pojęcia

44

Wojciechowski K., Oświata ludowa w Królestwie Polskim i Galicji, Warszawa 1954 Czytelnik ss. 268.

Wojciechowski K.. Bibliografia oświaty dorosłych w wyborze. 1901— —1970, wyd. 3 Warszawa 1971 Wydawnictwo Związkowe CRZZ ss. 204.

Wujek T., Oświata dorosłych w Anglii. Warszawa 1970 Państwowe Wydawnictwo Naukowe ss. 216.

Z badań nad kształceniem dorosłych. Praca zbiorowa pod red. M. Sie-mieńskiego, Wrocław 1964 Ossolineum ss. 120.

Żółkiewski S., O kulturze Polski Ludowej, Warszawa 1964 Państwowe Wydawnictwo Naukowe ss. 246.

CZĘŚĆ II. ZAGADNIENIA WYCHOWAWCZE

WYCHOWANIE DOROSŁYCH

.Tuż w rozdziale wstępnym dotknęliśmy sprawy wychowania, odpowiadając na pytanie, czy dorosły jest zdolny do kształcenia się. Tutaj omówimy możliwości i potrzeby wychowania dorosłych bliżej. Na końcu dodamy próbę odpowiednich zasad i postulaty badawcze.

Czym jest w istocie swej wychowanie? Jest ono świadomym, celowym i na ogół długotrwałym staraniem o upodobnianie wychowanka do wzoru osobowego zgodnego z zadaniami, jakie stawia sobie dane społeczeństwo. Powierza ono wychowawcy trud kształcenia. Można też wychowanie określić jako proces świadomego i celowego kształtowania ludzi uwarunkowany przez podłoże przyrodnicze i społeczne. Przez celowe rozumiemy starania umyślne, zdążające do urzeczywistnienia określonych celów przy pomocy najskuteczniejszych środków. Nauczyciel i oświatowiec wie ze swego wykształcenia, z programów i żywych aktualnych dążeń społeczeństwa, co ma realizować w toku nauczania i wychowania. Celem pracy wykładowcy kursu zawodowego jest przygotowanie dobrego fachowca, a zarazem człowieka i obywatela. W pracy uniwersytetu powszechnego przyświeca oświatowcom wzór światłego, uspołecznionego i aktywnego obywatela socjalistycznej Polski; oświatowcy znając ten wzór starają się według niego celowo, cierpliwie i skutecznie kształtować uczestników. Społeczna funkcja wychowania to przygotowanie bądź poprawienie lub uzupełnienie przygotowania osobnika do czynnego udziału w życiu społecznym.