Naprawę krótkich łat inicjuje kompleks zawierający wiele enzymów, zwany cndonukleazą UvrABC, niekiedy też określany jako „ekscinukleaza" (ang. ex-cinuciease). W pierwszej fazie procesu w miejscu zawierającym uszkodzenie do DNA przyłącza się trimer mający dwa monomery białka UvrA i jeden UvrB.
Elementem kompleksu najbardziej zaangażowanym w lokalizacje uszkodzeń może być UvrA, gdyż białko to dysocjuje po odnalezieniu uszkodzonego miejsca i nie bierze dalszego udziału w procesie naprawy. Odłączenie się UvrA pozwala na przyłączenie się UvrC {rys. 13.20), tworzący się dimer UvrBC przecina łańcuch polinukleotydowy po obu stronach uszkodzonego miejsca. Pierwszego nacięcia dokonuje UvrB w piątym wiązaniu fosfodies-trowym poniżej uszkodzonego nukleotydu, drugiego zaś UvrC w ósmym wiązaniu fosfodiestrowym powyżej, przez co wycinanych jest 12 nukleotydów
Wycięty fragment jest następnie usuwany, z reguły w postaci całego polinukleotydu, przez helikazę DNA II, która przypuszczalnie odłącza fragment, rozrywając wiązania między zasadami łączące go z drugą nicią. Na tym etapie również odłącza się UvrC, lecz UvrB pozostaje na miejscu i zapełnia powstałą po wycięciu lukę
Podobnie jak w systemie naprawy z wycinaniem zasad, luka jest wypełniana przez polimerazę DNA 1, zaś ostatnie wiązanie fosfodiestrowe jest syntetyzowane przez ligazę DNA.
E. coli ma również system naprawy długich łat z wycinaniem nukleotydów, w którym także uczestniczą białka Uvr; różnica polega jednak na tym, że wycinany fragment DNA może mieć dowolną długość, aż do ok. 2 kb.
uszkodzony nukleotyd
, przyłącza się trimer | UvrAB
odłącza się UvrA I przyłącza się UvrC
wycięcie fragmentu (cięcie przez UvrB
Rysunek 13.20 Naprawa krótkich łat z wycinaniem nukleotydów u £ co/i
Na rysunku przedstawiono zaburzenie struktury helisy przez uszkodzony nukleotyd, gdyż - jak się uważa - jest to jeden ^ sygnałów dla trimeru UvrAB do rozpoczęcia procesu naprawy krótkich łat. Szczegóły poszczególnych etapów zachodzących podczas naprawy omówiono w tekście