przewodnikPoPakiecieR8

>    w*ktorC-(l;8)]

[114512345

>    # wybierzmy elementy wektora, podając wartości logiczne

>    wektorCwektor<3]

Tl] 121212

>    * inne możliwości replikacji wektora

>    rap(l:6, length.out“13)

[1] 1234512345123

>    rap(l:5, oach=3)

[1] 111222333444556

Jeżeli w wektorze występują wartości powtarzające się, to często będziemy ząi|j interesowani zliczeniem, ile razy poszczególne wartości występują w wektorze. Aby to sprawdzić można użyć funkcji table(base) wyliczającej liczebności wystąpiei lub funkcji rle(base) kompresującej informacje o powtórzonych elementach wekti ra (funkcją dekompresującą jest inverse.rle(base)). Funkcje te przedstawiono na,| poniższym przykładzie.

>    # inicjujemy przykładowy wektor z; danymi

>    wak = c£?)2,2.6,6,6,6,6,1,2,2,2,2,1,2,2,3,3,3,4,46,6,6)

>    # wyznaczamy tabele liczebności

>    table(wek)

wek    ‘    ; .;'j

1    2    3    4    6 46

3    8    3    1    7    1    .

>    tt pakuje informacje o liczebnościach wystąpień

>    (spakWek = rle(wek))

Run Length Encoding

lengths: lot [1:10] 1214123117    M

values : nura [1:10] 1 2 1 2 1 2 3 4 46 6

>    # odtwarzamy Wartości w oryginalnym wektorze, została zmieniona oryginalna kolejność

>    inverse.rle(spakWek)

Cl] 122122221223334 46 66666 6

Kolejność elementów wektora można zmieniać, np. funkcjami sort O i rev(): Pierwsza porządkuje elementy wektora w kolejności rosnącej (domyślnie) lub malę-’*| jącej (gdy argument decreasing=T), druga ustawia elementy w odwrotnej kolejności.

>    (wektor = c(l:3,0.5 + 1:3, 3))

[1] 1.0 2.0 3.0 1.5 2.5 3.5 3.0

>    M uporządkujmy elementy wektora

>    sort(wektor)

[1] 1.0 1.5 2.0 2.5 3.0 3.0 3.5

>    # a teraz malejąco

>    sort(wektor, decreasing = T)

Cl) 3.5 3.0 3.0 2.5 2.0 1.5 1.0

>    # jeżeli chcemy pozostawić wartości brakujące

>    sort(wektor, na.last = T)

Cl] 1.0 1.5 2.0 2.5 3.0 3.0 3.5

I ypy zmiennych i operacje na nich

fxgi.0 odwróćmy kolejność elementów w wek tor*o

;> jov(wektor)

I 3.0 3 5 2.5 1.5 3.0 2.0 1.0

"■'y t dokonajmy losowej permutacji, możemy do togo wykorzystać funkcję Sc-ri sampleO losującą podzbiór bez zwracania

>    sample(wektor, length(wektor), F)

_{lj 2.0 3.0 2.5 1.0 3.0 3.5 1.5

?:< Jeżeli chcemy wyeliminować powtarzające się elementy w wektorze, to możemy wykorzystać funkcję uniąue(base). Jej wynikiem jest wektor wszystkich elementów argumentu wejściowego pomijając powtórzenia. Tę funkcję można rów-' pięż wykorzystać do wyznaczania podzbiorów macierzy lub ramek danych zawie-niepowtarzające się wiersze lub kolumny. Odwrotne działanie ma funkcja duplicated(base), której wynikiem są indeksy powtarzających się elementów.

V-. Przydatne są też funkcje rank(base) i order(base). Ich wynikami są, odpowiednio, wektor rang odpowiadających elementom wektora i permutacja, która zmieni kolejność elementów wektora tak, by był on uporządkowany rosnąco.

>    # wyznaczmy rangi elementów wektora '^■rank (wektor)

£1] 1.0 3.0 5.5 2.0 4.0 7.0 5.5

>    # jaka kolejność uporządkuje wektor

>    order(wektor)

••^:[1) 1 4 2 5 3 7 6

Funkcje do operacji arytmetycznych przedstawione są w tabeli 2.2.

Tabela 2.2: Wybrane funkcje do arytmetycznych operacji na wektorze

Sum(base)	Suma elementów wektora.
diff(base)	Różnice kolejnych par elementów wektora.
cumsum(base)	Suma skumulowana (ang. cumulatiuc sum). Wynikiem tej funkcji ; jest wektor, w którym na pozycji i ma sumę elementów od 1 do i z wektora wejściowego.
prod(base)	Iloczyn elementów wektora.
cumprod(base)	Iloczyn skumulowany, tak jak w przypadku cumsumO tyle, że zamiast sumy liczone są iloczyny.
min(base)	Wartość minimalnego elementu w wektorze.
cummin(base)	Skumulowana wartość minimalna, czyli wektor wartości minimalnych na podzbiorach 1. . i wektora wejściowego.
max(base)	Wartość maksymaluego elementu w wektorze.
cummax(base)	Skumulowana wartość maksymalna, czyli wektor wartości maksymalnych na podzbiorach 1.. i wektora wejściowego.
pmin(base)	Wekt-or minimów. Tej funkcji można podać za argumenty dwa lub więcej wektorów lub macierz. Wynikiem jest wektor wartości, na pozycji i znajduje się wartość minimalna z elementów o indeksach
	i wśród argumentów.
pmax(base)	Wektor maximów, działanie podobno do funkcji prainO tyle, że liczone są maksima.