skanuj0014 2

Bolko zbladł jak ściana.

-Już po nas - pomyślał. - Zanim inni odkfyją, co się stało, zanim dokopią się do zawalonego korytarza - może być za późno.

Chłopak spojrzał na ojca i serce ścisnęło mu się z żalu.

-    Widziałem, że te stemple były zmurszałe - jęczał stary -alem myślał, że jeszcze wytrzymają.

Ojciec i syn usiedli ciężko przy węglowej ścianie. Blade światełka górniczych lamp tliły się coraz słabiej, aż zgasły zupełnie.

-    Żywcem pogrzebani... - przemknęło Bolkowi przez głowę, ale zaraz odpędził złe myśli.

W komorze zrobiło się duszno. Stary Marcin oddychał z coraz większym trudem. Chwilami zdawało się, że traci przytomność.

-    Pić... pić... - powtarzał jak w gorączce.