skanuj0094

Badania elastooptyczne 99

Metoda światła odbitego

Z metod polaryzacyjno-optycznych identyfikacji doświadczalnej pól odkształceń i naprężeń jest ona obecnie najczęściej stosowana. Polega na skierowaniu wiązki światła spolaryzowanego liniowo lub kołowo na badany obiekt pokryty powłoką - warstwą optycznie czynną (nazwa zaproponowana przez J. Stupnickiego). Warstwa ta jest wykonana z materiału dwójłomnego, najczęściej jest to żywica epoksydowa. Musi ona na całej swej powierzchni mieć stałą grubość t_p, być przeźroczysta oraz powinna przez klejenie ściśle wiązać się z powierzchnią badanego obiektu. Warstwa optycznie czynna, zwana niekiedy elastooptyczną warstwą powierzchniową, jest jakby czujnikiem identyfikującym stan odkształcenia powierzchni obiektu poddanego obciążeniu. Schemat metody pokazano na rys. 7.14.

Promień światła (oświetlacz halogenowy) przechodzi przez zespół polary-zatora P i spolaryzowany wnika w warstwę optycznie czynną, odbijając się od miejsca jej styku z powierzchnią przedmiotu, a następnie przez zespół analizatora A trafia do oka obserwatora lub na obiektyw aparatu fotograficznego. Aby nastąpiło odbicie promienia świetlnego, powłoka powinna być naklejona za pomocą kleju odblaskowego, który jest najczęściej żywicą epoksydową z do-mieszkąpy/w aluminiowego. Jeżeli obiekt badany obciążymy, to w zależności od sposobu polaryzacji światła uzyskamy podobnie jak w metodzie światła przechodzącego obrazy izoklin i izochrom. Konstrukcja polaryskopów używanych w metodzie światła odbitego polega na przestawieniu filtra analizatora o kąt 180° w stosunku do polaryskopu na światło przechodzące. Polaryskopy te są niewielkimi urządzeniami optycznymi o średnicach filtrów od cp 65 mm do cp 125 mm. Typowy polaryskop do badań w świetle odbitym przedstawia rys. 7.15.