M-Cp. focUooU&c^e ł-su scu^-
t^^euCfO^ - -2, tcćohslty HO- 82£>c^
■ Zależność dostosowania organizmu od zmiennych fenotypowych można przedstawić w formie wielowymiarowego wykresu
■ Wykres ten ma zwykle postać skomplikowanej powierzchni, którą można przyrównać do krajobrazu -ma bowiem „szczyty" adaptacyjne i głębokie „doliny"
■ Ewolucja biegnie w stronę najwyższego dostosowania - a zatem organizmy „wspinają się" na szczyty
Fenotyp jest w dużej mierze określany przez genotyp, a zatem zmiennym fenotypowym odpowiadają pewne zmienne genotypowe
Innymi słowy - krajobrazowi fenotypów odpowiada krajobraz genotypów Można też sprowadzić ten wykres do postaci dwuwymiarowej - „mapy"
Wnioski ogólne z modelu | |
przestrzeni adaptacyjnej | |
s |
■ Istnieje kilka możliwych rozwiązań tego samego |
problemu (kilka „szczytów” w krajobrazie adaptacyjnym | |
■ Organizmy wybierają zwykle najprostsze, a nie | |
najlepsze rozwiązanie (najbliższy, a nie najwyższy | |
i |
szczyt) ■ Im więcej wymiarów (zmiennych) ma przestrzeń |
adaptacyjna, tym więcej jest różnych „szczytów". | |
uT" |
■ Rozpatrujemy trzy zmienne komórki:
- geometrię (kula, dysk, walec itd.)
- wydłużenie
- rozmiary