str195

cji zarówno o przenikających się powierzchniach, jak i o samej linii przenikania. Na podstawie tego rzutu można ustalić:

-    przecinanie się osi obu powierzchni i równoległość tych osi do n₂,

—    charakter przenikania: powierzchnia <p,, mająca mniejszą średnicę „wcina się” w pionową powierzchnię walcowy <p (zatem to w powierzchni <p należy wykonać odpowiednio: wlot i wylot, przez które to otwory „wsuniemy” powierzchnię <p₁),

—    jaką częścią rzutu tp' pionow^rej powierzchni jest poziomy rzut linii przenikania, co pozwala na jakościową ocenę przenikania,

-    jak głęboko sięga linia przenikania (przez wskazanie rzutu punktu ekstremalnego 3).

Na rys. 10.61 przedstawiono przypadek przenikania się powierzchni walcowych obrotowych, których przecinające się osie są równoległe do rzutni.

Do wyznaczenia linii przenikania użyto pomocniczych sfer, których wspólnym środkiem jest punkt przecięcia się osi powierzchni. Sfery te przenikają się z powierzchniami walcowymi wzdłuż okręgów. Rzuty pionowe okręgów k_x i k₂, wzdłuż których przenika się sfera <p, z obu powierzchniami walcowymi są odcinkami Itllt i 11F'IVt, wyznaczonymi punktami przecięcia zarysów rzutów sfery i powierzchni. Przecinanie się tych rzutów jest równoznaczne z przecinaniem się okręgów. Tak wyznaczone punkty I i 2 przecięcia dwóch okręgów tej samej sfery leżą jednocześnie na obu powierzchniach, są zatem punktami linii przenikania. Za pomocą sfery <p, wyznaczamy również punkty 3 i 4 linii przenikania.

195