strona (73)

5. Samodzielnie wstać z pozycji leżenia przodem poprzez unoszenie miednicy w górą i cofanie się na kończynach górnych, przy wyprostowanych stawach kolanowych i umiejscowionych przy ścianie stopach. Przed tym należy zbliżyć do siebie obie kule i wspierając się na nich przejść do pozycji stojącej.

Zgodnie z podstawową zasadą dydaktyki o stopniowaniu trudności, nauką padania rozpoczynamy od zadań łatwiejszych:

1.    Opad o prostym tułowiu na ścianę, na kończyny górne, z niewielkim początkowo odchyleniem od pionu. Stopniowo odchylenie zwiększamy.

2.    Upadek na kilka warstw materacy gimnastycznych na kończyny górne. Dolne stoją w miejscu na podłożu.

3.    Upadek w przód na pojedynczy materac.

4.    Upadek w przód, na twarde podłoże. Moment upadku wybiera sam chory (ryc. 41).

Opanowanie tych umiejętności zwiększa poczucie bezpieczeństwa, pewność siebie i odwagę.

Ważną rzeczą przy prowadzeniu nauki chodzenia jest asekuracja przez terapeutę. Działanie to polega na zapewnieniu ćwiczącemu maksimum bezpieczeństwa. Dzieli się asekurację na czynną i bierną. Wymaga to od instruktora pełnej koncentracji psychicznej, znajomości rodzajów i faz chodu, umiejętności przewidywania niebezpieczeństwa. Łatwiej spełnić te wymagania, znając dobrze aktualny stan funkcjonalny i psychiczny pacjenta.

W asekuracji też obowiązują pewne zasady:

1. Asekuracja nie polega na utrzymaniu pacjenta w pozycji stojącej, w momencie kiedy traci on równowagę, tylko na bezpiecznym sprowadzeniu go na podłoże. Utrzymanie pacjenta w pozycji stojącej jest możliwe tylko w przypadku drobnych zachwiań lub dużej dysproporcji w możliwościach fi-

Ryc. 41. Nauka padania. Upadek w przód na twarde podłoże. Kule odrzucone w bok, kończyny górne przygotowane do kontaktu z podłożem i do amortyzacji.

5.    Upadki ze zmianą kierunku w czasie padania.

6.    Upadki z wyborem momentu utraty równowagi przez instruktora (niespodziewane) w wiadomym kierunku.

7.    Upadki niespodziewane (popchnięcie przez instruktora) i w niewiadomym kierunku.

zycznych asekurującego i asekurowanego na korzyść pierwszego.

2. Instruktor porusza się z tyłu lub z tyłu i z boku za pacjentem, możliwie najbliższej, ale tak, by nie krępować swobody ruchów. W momentach krytycznych (obciążanie chorej kończyny) musi stać pewnie na obu kończynach.

73: