Kulturę grecką poprzedzała kultura minojska, które rozwijała się na Krecie od początku II tysiąclecia p.n.e. Jej największym zabytkiem jest pałac królewski w Knossos. Zgodnie z legendą jego budowniczym był Dedal, który zbudował labirynt na prośbę króla Minosa. Kultura przestała się rozwijać w skutek najazdu Achajów, około 1400 r.p.n.e. Achajowie byli potomkami plemion greckich i około XVI w. p.n.e. stworzyli kulturę mykeńską, którą cechowała prostota i surowość. Kultura ta upadła około XII w. p.n.e. w skutek najazdu Dorów. Przez następne stulecia kultura stopniowo upadało, stąd okres ten nazywamy Wiekami Ciemnymi.
Starożytna sztuka grecka wyróżniała się konsekwencją w rozwoju. Zwykle mówiąc o niej wyróżniamy dwa style:
- kultura jońska - bardzo bogata, swobodna, indywidualna, lekka i majestatyczna,
- kultura dorycka - mniej swobodna, cięższa, rygorystyczna konstrukcja, powaga, dostojność i surowość.
Sztuka grecka opierała się na harmonii piękna, spokoju i słońca. Podobnie wyobrażamy sobie życie starożytnych Greków: pogodne i nietrudne, bez upału, wygodne dzięki niewolnikom i kobietom. Cierpienia miłosne uznawano za wstydliwą dolegliwość. Grekom nie groziła śmierć i starość, gdyż umierali młodo, a po śmierci czekali na nich bogowie. Bardziej nudzili się niż cierpieli - tak opisuje życie sprawiedliwego Ateńczyka Andrzej Banach. Ten obraz wyczytamy z dzieł Homera i Sofoklesa, nie jest on jednak pełny, gdyż obok Ateńczyków toczyło się również pełne kłótni i wojen życie.
Uważano, że zadaniem artysty nie jest tworzenie czegoś nowego, lecz odtwarzanie i naśladowanie rzeczywistości - mimezis. Tworząc wzorowano się zatem na przyrodzie, a wśród niej najpiękniejszy był człowiek.