korowa cześć analizatora wzrokowego. Złożony układ optyczny jest tworzony przez środowiska o różnych współczynnikach załamania światła, rozdzielone kulistymi płaszczyznami o różnych promieniach krzywizn. Wspólna oś optyczna biegnie przez środek źrenicy, jest prostopadła do każdej z krzywizn i przechodzi przez ich środek. Ponieważ oko nie jest prostym układem optycznym dokładne wykreślenie mechanizmu powstawania w nim obrazu jest bardzo trudne. Przyjęto zatem pewne uproszczenia umożliwiające zastosowanie w tym celu
charakterystycznych punktów kardynalnych (wg Gaussa). Dla wykreślenia takiego obrazu potrzebne są:
• 2 punkty główne czyli miejsca przecięcia osi optycznej przez płaszczyzny główne. Płaszczyzny główne charakteryzują się specyficznymi właściwościami, które sprawiają, ze każdy promień padający na jakiś punkt pierwszej płaszczyzny głównej biegnie nadal równolegle aż do płaszczyzny drugiej, gdzie załamuje się zwyczajnie, aby przejść przez ognisko tylne.
• 2 punkty węzłowe , dzięki którym promień dochodzący do pierwszego z nich biegnie dalej w tym samym kierunku bez załamania.
• 2 ogniska.
Wady refrakcji
Dzięki zmiennej sile układu optycznego i anatomicznej budowie oka na siatkówce powstają wyraźne obrazy przedmiotów niezależnie od ich odległości od oka. Promienie świetlne od przedmiotów odległych biegną do oka praktycznie równolegle i w oku miarowym przecinają się w ognisku tylnym znajdującym się na siatkówce. Jeśli jednak siła załamująca jest zbyt mała lub za duża do wymiarów gałki ocznej, powstaje obraz tych przedmiotów w ognisku przed lub za siatkówką.
• Krótkowzroczność polega na tym, że gałka oczna jest za długa lub siła refrakcji za duża, przez co promienie równolegle przecinają się przed siatkówką. Powstają wtedy na niej zamiast punktów kręgi rozproszenia wywołane przedłużeniem promieni przeciętych zbyt wcześnie. Oko takie widzi wyraźnie przedmioty bliższe.
• W oku dalekowzrocznym procesy te są odwrotne, gdyż gałka oczna jest za krótka lub siła załamania światła za mała. Wówczas promienie