Przy jednakowych znakach Ma i z otrzymuje się dodatnią wartość naprężenia normalnego <r, przy różnych znakach Ma i z — wartość ujemną. A więc przy dodatnich momentach zginających Ma włókna belki poziomej położone poniżej powierzchni obojętnej są rozciągane, położone zaś nad tą powierzchnią — ściskane.
Oznaczając odległość od osi obojętnej skrajnych włókien dolnych przez zx, skrajnych włókien górnych zaś przez z2 otrzymujemy — dla przekroju niesymetrycznego względem osi obojętnej — wartości ekstremalne naprężeń normalnych w rozpatrywanym przekroju (rys. 9-7a)
o i =
MaZy
M„z
ao ~ ~~
ct*2
[9-9]
y
Przy Ma > 0 będzie
&max — Orf i &mln —
Przy Ma< 0 otrzymamy
&max Gg i &mln &d •
We wzorze [9-9] zarówno wartości zx i z2, jak też wartości Jy zależą wyłącznie od kształtu i wymiarów przekroju poprzecznego. Wprowadzamy zatem dla przekroju o określonym kształcie nową cechę geometryczną, a mianowicie
Wyl = oraz Wy 2 =
zi z2
Wobec tego wzory [9-9] przybiorą postać
Ma x ro 1 m
'_ wn ’ 9 [9‘0]
Wielkości Wyl i Wy2 nazywają się wskaźnikami przekroju na zginanie względem osi obojętnej yt przy czym wskaźnik Wyl odpowiada skrajnym włóknom dolnym, a wskaźnik Wy2 — skrajnym włóknom górnym.
Ażeby belka mogła służyć swemu przeznaczeniu w konstrukcji w sposób zapewniający bezpieczeństwo, wymiary jej przekrojów poprzecznych muszą być tak dobrane, aby największe naprężenia normalne omax nie przekraczały pewnej wartości K i wówczas musi być spełniony warunek
[9-11]
Przy obliczaniu konstrukcji metodą naprężeń dopuszczalnych tą wartością K będzie naprężenie dopuszczalne na zginanie kg> w przypadku zaś metody stanów granicznych wartością K będzie wytrzymałość obliczeniowa R
W belce pryzmatycznej największe naprężenie normalne powstaje w przekroju, w którym występuje największy moment zginający. Przy obliczaniu Mamax należy uwzględniać rodzaje i układy obciążeń oraz współczynniki i wartości obciążeń charakterystycznych według przepisów obowiązujących dla danego typu konstrukcji.