zagadnienia egzaminacyjne z teorii literatury (207)

2.^Nauka o literaturze a krytyka literacka y sfełydUfO ^wa^oskT, —    ^ŁwpfcICj ŁorKjgj)-

Wedlug artykułu R. Barihesa „Krytyka i prawda")    p<=fWi    usx.

Wobec nauki o literaturze, nawet jeśli widzi jej zarysy, krytyk pozostaje całkiem a bezładny, ale może bowiem dysponować językiem jak dobrem lub narzędziem: krytyk jest'tym, który nie wie co sadzić o nauce o literaturze. Nawet jeśli zdefiniuje mu się tę naukę jako jedynie wytracająca ( a me wyjaśniającą), nawet wiedy będzie uważai, że jest od niej oddalony: bowyem tym co on wykrada iesi sam iezvk. nie jeno przedmiot.

Dystans ten jednak nie przynosi samych tńlko strat, jeśli tylko pozwala krytykowi rozwijać to, czego właśnie brak nauce i co określić można słowem ironia.

Według podręcznika Burzyńskiej i Markowskiego:

Francuski literaturoznawca. Tzvetan Todorew', w „rociyce’’.,wbrew- Barthesowi i Tjeoettnwi, dokonywał zasadniczego podziału-na to, co jest domena interpretacji, a "tak^ę krytyki Literackie; ( a żatcfn nie zawsze ćiijąće ślę” systematycznie uporządkować procesy wytwarzania znaczeń). Pisał wiec: w przeciwstawieniu do interpretacji poszczególnych dziei ( poetyka ) nie zabiega o nazwanie sensów¹, lecz zmierza ku poznaniu ogólnych praw patronujących narodzinom każdego dzieła. W przeciwstawieniu jednak do takich nauk jak psychologia, socjologia itp., poszukuje tych praw w obrębie samej iiteratury.

Krytycy nie powinni zajmować sic badaniem relacji dzieła literackiego, i rzeczywistości, ani tez..-oszukiwać prawdy zawartej w liicraturze, ale' przede wszystkim zewnętrzną organizację struktur językowych w dziele literackim - to znaczy badaniem form a nie treści.

<C CO;

<ve$c>t^ko v' rd.eoU» 40OtAr^ó o7CC>lue - tlq_ ^rJL

Y    'Ł#irKQlTdxu

— bex_ onejtocuk V b>ot ^es^ujgT

^ f^Jkxdzaloae.

-ŁGH. ^

e ono, -deoloDii

U-ę&Cji —