zasady pomocy osobie w kryzysie

Ważna jest ciągła refleksja pomagającego na temat tego, co aktualnie postrzega:

1.    Jak wygląda stan aktualny?

2.    Co wzmacnia kryzys, a co wpływa na jego złagodzenie?

3.    Jak można podzielić faktyczną odpowiedzialność za obecny negatywny stan

rzeczy?

4.    Czego oczekuje podopieczny?

5.    Na czym polegały poprzednio przeżywane, porównywalne kryzysy?

6.    Jaki jest sens obecnie przeżywanego kryzysu w aktualnym kontekście życia?

7.    Gdzie na bazie tych. informacji można dostrzec elementy mogące służyć jako fundamenty do budowania pożądanych zmian?

Ważne zasady pomagania

Z Zbytnia terapeutyczność kontaktu - w sensie bombardowania pomocą z zewnątrz i nadopiekuńczości — bardziej wzmacniają kryzys, niż prowadzą do jego rozwiązania    ’

Z W najostrzejszej fazie zaleca się, aby odpowiedzialność i większość kontaktów z pacjentem przejęła osoba, której najprędzej udało się do niego dotrzeć w obszarze emocjonalnym, którą podopieczny najszybciej obdarzył zaufaniem

Z Nawet najdelikatniejsza forma świadczenia pomocy nie może być przemilczeniem zasadniczych problemów, nie może odchodzić od realizmu'trudnych faktów. Zaleca się nawet sztuczne podtrzymywanie kryzysu, mówienie o nim, wzbudzanie w podopiecznym niepokoju, gdyż to istotnie wydłużą czas, w którym jest gotowy na przyjmowanie pomocy od obcych mu przecież osób

Z Koniec interwencji musi być zawsze czymś pozytywnym, znalezieniem sensu nawet w naj dramatyczni ej szym splocie uwarunkowań, otworzeniem nowych horyzontów i szerszych perspektyw

Z Na problemy klienta patrzymy jego oczami, a więc wszystkie nakreślone problemy są ważne, a nie tylko te, które wyodrębnia rutynowe spojrzenie fachowo pomagającego

Z Na tyle, na ile jest to możliwe, do współpracy wciągamy rodzinę, przyjaciół i znajomych klienta

Reicliman W. (2000). Jak mogliśmy nie zauważyć, że to się stanie? Kryzysy prowadzące do samobójstwa - ich symptomy, profilaktyka, sposoby rozwiązywania. Wspólne Tematy, 2, 3-14.