Joanna A. Wnęk
Kryzys wpisany jest w ludzkie życie, tak na poziomie społecznym, jak i indywidualnym. Nie da się go w żaden sposób wyeliminować. Jak wskazują badania Erika Eriksona poszczególne etapy rozwoju człowieka kończą się i zaczynają kryzysem. Do tego dochodzą różne sytuacje zewnętrzne, które pogłębiają skutki owych załamań. W zależności od tego, jak podejdzie się do kryzysu, może on stać się zagrożeniem lub szansą rozwoju osobowości. Kryzys często przekracza możliwość samodzielnego radzenia sobie jednostki. W takiej sytuacji niezbędne jest wsparcie ze strony instytucji oraz odpowiednia wiedza z zakresu medycyny, pedagogiki oraz psychologii.
Naprzeciw tym wszystkim dylematom wyszli organizatorzy Konferencji: Dziecko w kryzysie -kryzys w dziecku, która odbyła się 24 kwietnia 2007 r. w auli Akademii Pedagogicznej w Krakowie. Inicjatywa ta miała szansę zaistnieć dzięki współpracy Centrum CBT (Centrum Terapii Poznawczo-Behawioralnej) oraz Wydziału Pedagogicznego naszej Uczelni. Jednakże do jej współtworzenia włączyli się przedstawiciele różnych instytucji, które na co dzień stykają się z problemem kryzysu.
Konferencja miała charakter naukowo-szkoleniowy i skierowana była do wszystkich osób, którym dobro dziecka leży na sercu, a więc nauczycieli, pracowników placówek oświatowych, przedstawicieli służby zdrowia oraz studentów kierunków pedagogicznych. Składała się z dwóch części. W pierwszej - referatowej - uczestnicy mieli okazję usłyszeć o różnych aspektach kryzysu: tego dotykającego jednostkę, jak również tego związanego z odgrywaniem ról społecznych, w tym przypadku roli nauczyciela. Niektóre wystąpienia doty-
Dyskusjo panelowa
Konspekt nr 2/2007 (29)