Zdjęcie376

677

PARNAS

„Parnas Współczesny”. Od 1863 czy 1864 r. poeta Ch. Leconte de lisie (1818-18941 zbierał u siebie grono poetów i artystów związanych niechęcią do romantycznej wylewności uczuć i ramłowamem czystej, niezależnej sztuki, w czym ich poprzedził romantyk głoszący hasło „sztuka dla sztuki”, T. Gautier. Z inicjatywy owego grona księgarz i wydawca Lemerre publikował od r. 1866 zbiory „Łe Pamasse Contemporain” („Parnas Współczesny”), których wspólny tytuł zrazu oznaczał tylko ówczesną poezję francuską. Liczny i różnorodny poczet uczestników owego wydawnictwa uniemożliwia uznanie ich za zwartą grupę literacką; znaleźli się tam Gautier, Leconte de Lisie, Ch. Baudelaire. T. de Banville, S. Mallarme, P. Verlaine itd. Data drugiego „Parnasu” jest sporna (1869 lub 1871), co można wyjaśnić ówczesną sytuacją polityczną, trzeci zaś wyszedł w r. 1876. Ścisłe grono zwące się odtąd les Parnassiens (Pamasjanie) stanowili bywalcy J.-M. de Heredia, Mallarme i Verlaine; jednakże wielu z nich odeszło później od Parnasu: Coppe do humanitarnej poezji społecznej, Mallarme i Verlaine ku symbolizmowi; intymną lirykę uprawia Sully-Prudhomme — filozofujący naukowo i moralnie intelektualista; wierności estetyce Parnas dochował zaś chłodny, malowniczy, a obiektywny Heredia. Postawa i poetyka Parnasu znalaz pełny wyraz u jego przywódcy, Leconte’a de Lisie: obiektywność, intelektualizm, laicko poglądów, malarskość obrazowania, upodobanie w mitach i historii, elitaryzm artystyczi egzotyka i estetyzm. Toteż nieraz poetę inspirowało dzieło plastyczne (Wenus z Milo, m Herakles dławiący węże w Poemes auliąues, 1853). Jednakże jego niewzruszoność (imassibil pokrywa głęboki kryzys ideowy, spowodowany u tego byłego zwolennika Ch. Fouriera kię Wiosny Ludów i nastaniem II Cesarstwa, a z biegiem lat dochodzący poprzez Poemes barb (1862) do absolutnego pesymizmu w Poćmes tragiques (1884) i utworach ogłoszonych pośmier Jego poglądy bliskie były pozytywizmowi naukowemu, postawa wobec tradycji religjj - krytyczna, niekiedy wręcz agresywna. Jego rzemiosło poetyckie odznaczało się wyi kunsztem, dla którego należy uznać go za neoklasyka, lecz nie miało cech nowatorskich _'    _ ^Ł parnasu od romantyzmu się odcinał, wiele mu zresztą zawd?