Zdjęcie379

de Lisie; tu leży otwarte pole do badań. Wciąż jednak dominował u niej nicpamasyjski lin₇ i stale poetka dochowywała wierności swoim mistrzom romantycznym, Słowackiemu, Syrokomli i Lenartowiczowi. Jej estetyzm (cykle Hellenika, 1891; Italia, 1895, i in.) przejawił oę późno w latach wędrownych, a nie był odejściem od tradycji romantycznej, tylko jej dopełnieniem' U Gomulickiego nowość stanowiły elementy urbanistyczne, tych jednak nie można traktować jii₀ znamion pamasyjskich; prędzej można by je łączyć z recepcją Baudelaire’a, o której też świadcz) liryczna forma zapożyczonego pantunu malajskiego. Gomulicki nie był konsekwentnym estetą, uprawiał niekiedy poezję zaangażowaną pozytywistycznie, ale głosił niezależność sztuki (Fm, Gdzie piękno?, 1882), w cierpieniu zwracał się do Boga, bez buntu. Pełne horyzonty jego humanizmu widać w małych obrazkach poetyckich (populizm jak u Coppeego?) i w obrazku-elegii El mole rachmim (1882).

U niektórych z rzekomych polskich pamasistów widać przyciszenie uczuć, u wszystkich przytłumienie egotyzmu, lecz choć to cecha pamasyjska, sposób użyty do tego celu jest odrębny: humor liryczny, jakiego brakło Leconte’owi de Lisie, a jaki wykazywał poeta ceniony przez ostatnich romantyków i „poromantyków”, H. Heine. Ten nieparnasyjski humor przejawiał się w „szarej i złotej” dwoistości Faleńskiego, w subtelnej ironii Asnyka, w pobłażliwym populizmie jomulickiego. Głównym tytułem do konstrukcji pojęcia polskiego Parnasu jest widoczna prawność techniczna poetów, nieraz wytworny artyzm (u Asnyka). Parnas uprawiał kunsztowne ormy poetyckie, udoskonalił i urozmaicił formy sonetu. Było tak i w Parnasie polskim. Asnyk Antologii wprowadził romańskie układy wersyftkacyjne, Faleński czynił to w swoich przekła-tch, nadto pantun u I'ateńskiego (1870, przed Gomulickim) ma jednak charakter podobny itronuje mu Baudelaire. Faleński wypracował zresztą już w r. 1869 meander, własny uklat ;rsyfikacyjny (zob. Meandry, 1892 i nn.) stosując do tej swojej odmiany fraszki dawną strof )BAAB. Artyzm wierszowania i bardzo udoskonalone rymowanie wykazała też Konopnicki iwil się też temat kulturowy i artystyczny, np. Królowa Nofreari (Nefertete) Faleńskiego, Fm —ęfańtfri Ąmvka. Faun i    V ---»■*-- ■»- •    ■    * ' ‘ " '±