0000003 (17)

c

d

Ryc. 282 a,b,c,d. Mnogie wy rośle chrzęstno-kostne. Obraz typowy.

dojrzewania szkieletowego. Liczba wyrośli może być różna u jednego chorego; przeważnie waha się od 10 do 20. Wielkość guzów jest rozmaita; od ledwie wyczuwalnych i widocznych na rentgenogramach, do bardzo dużych („jak głowa"); umiejscowienie najczęściej w przynasadach kolana, w bliższej przynasadzie kości ramiennej i dalszej promieniowej, nierzadko w żebrach, przykręgoslupowej części łopatki i w okolicy grzebieni biodrowych, wyjątkowo w kręgosłupie, nigdy na sklepieniu czaszki.

Klinicznie stwierdza się twarde, często bolesne guzy o nierównej powierzchni. Skóra nad nimi może być prawidłowa lub zmieniona. Kończyny są niejednokrotnie wygięte, nierównej długości, ruchy w stawach ograniczone; bardzo często obserwuje się odchylenie łokciowe w nadgarstkach, koślawość kolan i stawów skokowych.

Radiologiczny obraz wykazuje znamienne wyrośle, złączone szeroką lub wąską podstawą z nie zmienioną przynasadą o kierunku wzrostu „odwróconym" od najbliżej leżącego stawu. Kształt guzów jest porównywany do stalaktytów, w kościach płaskich jest kalafiorowaty. Masę guza stanowi wyraźnie widoczna na zdjęciach nieregularna tkanka kostna gąbczasta, otoczkę — cienka warstewka istoty korowej, „czapę” — duża niekiedy ilość chrząstki, przejrzystej dla promieni X. Do najczęstszych nieprawidłowości kości długich, spowodowanych mnogimi wyroślami, należą; skrócenie kości łokciowej z powodu aplazji jej dalszego końca, wygięcie kości promieniowej, skrócenie strzałki, synoslosis radioulnaris et tibiofibularis.

ZABURZENIA ROZWOJU CHRZĄSTEK I SKŁADNIKÓW WŁÓKNISTYCH KOSCCA

23 Badanie radiologiczne w ortopedii