00015

niepodważalny dowód na to, że takie odczytanie ies możliwe, a nie istnieje trybunał, któiy mógłby rozsa dztć, ze jego sposób odczytania jest mniej uprawniom od mojego. U tym miejscu - z góiy przepraszam jeże'

uóRoT^^r ^artyku'^Ror,y,ego -^chda,b™ zapytać Rorty ego dlaczego na pierwszej stronie jego artyku-

hi az stę ro, od cxcusaCione_S nonpetitae, asekuranckich

usprawiedliwień w rodzaju:

„Uznałem...”

.Robiłem mniej więcej to samo, co wszyscy ci maniaccy przedstawiciele sekty taksonomistów. " k^ .Siatka, którą narzucam na każdą czytaną książ-

. I? ^Zachurytem ^erdziłem, że potrafię umieścić fesora Eco,⁰”^{6 na,TaCyinyTn >>Karie,}y Pragmatysly«| pro-

.Eco uznałby... moje odczytanie za użycie, a nie...” Najwidoczniej Rorty miał świadomość, że proponuje emocjonalne odczytanie tekstu, któiy mógł był odczytać na inne sposoby (wydaje się znać te sposoby),

gdyby uszanował mne nieutajone aspekty linearnej ma-niłestacji tekstu.

Sądzę^żezawsze czytamy emocjonalnie, nasze re-akcjejipobudzane przez miłość lub nienawiść. Kiedy jednak czytamy coś po raz drugi, stwierdzamy - przy-Wadowo - ze w wieku lat dwudziestu kochaliśmy postać, którą w wieku lat czterdziestu nienawidzimy. Lecz zazwyczaj, jeżeli posiadamy wrażliwość literacką, zdajemy sobie sprawę, że tekst był tak pomyślany - lub z jakiegoś powodu wyglądał na tak pomyślany - aby wywoływać oba odczytania. Zgadzam się, że każda w asność, którą narzucamy, jest nie immanentna, lecz ^{re a}9yjna. Ale skoro obowiązkiem naukowca jest zrozumienie, że nawet grawitacja jest własnością trójrela-cyjną, obejmującą Ziemię, Słońce i danego obserwatora

W Układzie Słonecznym, to analogicznie należy stwierdź że dana interpretacja tekstu obejmuje: Iftego ma-nifeśtację linearną; 2) czytelnika, któty czyta z punktu widzenia danego Erwartungshorizon-. 3) oraz encyklopedie kulturalną, zawierającą dany język i zbiór wszyst lach wcześniejszych interpretacji tego samego tekstu. Ten trzeci składnik - któiym szerzej zajmę się za chwile - można postrzegać jedynie w kategoriach odpowie-dzialnego i uzgodnionego sądu wspólnoty czytelniczej -bądź kultury.

Stwierdzenie, że nie istnieje Ding an Sich, a nasza wiedza jest sytuacyjną, holistyczną konstrukcją, nie oznacza, iż kiedy mówimy, to nie mówimy o czymś. Stwierdzenie, że to coś jest relacyjne, nie oznacza. iz nie mówimy o danej relacji. To, że nasza wie a jes relacyjna i nie możemy oddzielić faktów o jęz\ a. za pomocą którego je wyrażamy (i konstruujemy), ez wąt pienia sprzyja interpretacji. Zgadzam się z Cu erem, ze nawet nadinterpretacja jest owocna, zgadzam się z i eą hermeneutycznej podejrzliwości, jestem prze onany ze

fakt, iż Trzy Małe Świnki są trzy, a nie dwie. me jest bez znaczenia. W moim wykładzie, mówiąc o inteipretato rach innych autorów i moich własnych powie ci, P° kreśliłem, że trudno powiedzieć, czy jakaś interpretacja jest dobra czy nie. Uznałem jednak za możliwe wytyczenie granic, których przekroczenie pozwą a dzieć, że dana interpretacja jest zła i naciągana, i oj quasi-Popperowskie obostrzenie jest chyba zbyt słabe jako kryterium, lecz wystarczy do uznania, zenie jes prawdą, iż wszystko jest dozwolone.

C S Peirce któiy utrzymywał, ze w interpretacji wy stępuje element przypuszczenia, semioza jest nieograniczona. a każdy wniosek interpretacyjny ze swej istoty zawodny, usiłował ustalić pewien minimalny paradygmat dopuszczalności interpretacji, oparty na konsensie