260
IV. Badanie funkcji za pomocą pochodnych
siałaby osiągać wewnątrz tego przedziału, co dla funkcji wypukłej różnej od stałej jest niemożliwe (patrz 5°). Tak więc wewnątrz przedziału jest f(x)<l(x), krzywa leży pod cięciwą i zależność (1) jest spełniona zawsze ze znakiem nierówności.
Jeśli dla dowolnego przedziału (x2, x2}, gdzie x2<x2, zawartego w SC zależność (1) jest spełniona ze znakiem nierówności, to funkcję f(x) nazywamy ściśle wypukłą. Analogicznie wprowadzamy pojęcie funkcji ściśle wklęsłej. Terminologię tę stosujemy jednocześnie również do krzywej y=f{x).
143. Warunki wypukłości funkcji. Biorąc pod uwagę (2) i (2a) możemy zapisać podsta wową nierówność (1) w postaci
x2— x x — x,
f(x)ś--f(x1)+-f(x2)
X2-X i X2-Xi
lub symetryczniej
(4) (x2 - x)f(x!) + (*! - x2)f( x) + (x - x i )/(x2) ^ 0.
Warunek ten można wreszcie napisać za pomocą wyznacznika w postaci
1
1
*i
x
X2
5*0.
We wszystkich przypadkach zakładamy, że x jest zawarte między xt a x2; dla ustalenia uwagi będziemy odtąd zakładali, że xt <x2.
Zwracamy przy sposobności uwagę na to, że warunek wypukłości funkcji w postaci (5)
ma bezpośrednią interpretację geometryczną, jeśli przypomnimy sobie, że napisany wyznacznik wyraża podwójne pole trójkąta A2AA2 (rys. 72) ze znakiem plus właśnie wówczas, gdy trójkąt jest dodatnio zorientowany, tzn. jego obwód Ax-A-— A2 jest obiegany w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówki zegara.
Zaznaczamy specjalnie, że gdy chodzi o ścisłą wypukłość, we wszystkich tych warunkach znak równości powinien być wyłączony.
Wygodne do sprawdzenia warunki wypukłości otrzymujemy posługując się pochodnymi funkcji. Twierdzenie 1. Niech funkcja f (x) określona i ciągła w przedziale SI ma w tym przedziale pochodną skończoną f'{x). Na to, by funkcja f (x) była wypukła w SC, potrzeba i wystarcza, by jej pochodna f'(x) była rosnąca (w szerszym sensie, tzn. słabo rosnąca).
Konieczność. Niech funkcja f{x) będzie wypukła. Zakładając, że x1<x<x2, napiszemy warunek (4) w postaci
^ f(x)-f{x1) f(x2)-f(x)
X — Xt X2 — X