026

2. ZASADY LOKALIZACJI STACJI 26

głównie stacji o napięciu 110 kV i wyższym, a jeśli w sieci lub instalacjach są stosowane odbiorniki nieliniowe, będące źródłem wyższych harmonicznych, to także stacji niższych napięć).

2.3. Uwarunkowania technologiczne

Proces technologiczny, dla którego buduje się stację elektroenergetyczną, może wywieri ć decydujący wpływ na jej lokalizację i konstrukcję.

Na podstawie analizy procesu można stwierdzić, czy w związku z występującymi zjawiskami stteja może być umieszczona bezpośrednio przy odbiornikach, czy też musi być odsunięta na bezpieczną odległość.

Na odległości uznawane za bezpieczne wpływają takie czynniki, jak:

—    zagrożenie wybuchem;

—    ztgrożenie pożarem;

—    zapylenie i zabrudzenie;

—    korozyjność;

—    toksyczność;

—    kondensujące się opary i zamglenia;

—    nadmierna wilgotność;

—    drgania;

—    wysoka temperatura;

—    transport materiałów i urządzeń:

—    dostęp dla specjalnych urządzeń używanych w czasie budowy i remontów urządzeń technolog i cznycn.

2.4. Zalecenia inżynieryjno-budowlane

Ze względów inżynieryjno-budowlanych przy wyborze lokalizacji stacji zaleca się przestrzeganie następujących zasad:

1.    Unikać lokalizowania stacji na terenach uprawnych.

2.    Wybierać teren wymagający najmniejszego zakresu robót ziemnych. W zasadzie dopuszcza się teren o pochyłości do 6%, w szczególnych przypadkach w terenach

0    większej pochyłości trzeba stosować układ terenowy,

3.    Unikać terenu podlegającego odkształceniom spowodowanym eksploatacją górniczą. Tereny te pod względem swej przydatności do zabudowy dzieli się na kategorie od I do V. Każda wyższa kategoria jest związana z większymi odkształceniami

1    jest przez to mniej przydatna do za budowy. Przy obecnie stosowanych technc^ogiach istnieje możliwość budowy stacji wnętrzowych i napowietrznych na terenach zaliczanych do HI kategorii. W szczególnych przypadkach miłe stteje wnętrzowe można budować na terenach IV kategorii. Niedopuszczalne jest lokalizowanie stacji na terenach o deform; cjtch nieciągłych.

4.    Wybierać w zasadzie grunt rodzimy o nośności nie mniejszej niż 0,1 MPa. W przypadkach wymuszonej lokalizacji stacji na gruntach o mniejszej nośności należy się liczyć z koniecznością zwiększenia fundamentów i kosztów.

5.    Wybierać teren umożliwiający dogodne odprowadzenie wód opadowych.

6.    Wybierać teren o poziomie wód gruntowych poniżej posadowienia fundamentów. Wskazane jest, aby wody gruntowe nie sięgały dna pomieszczeń znajdujących się poniżej poziomu terenu stacji i miały małą agresywność.

7.    Lokalizować stacje przy drodze o odpowiedniej nośności i szerokości, zapewniającej dowóz głównie transformatorów i dojazd wozów bojowych straży pożarnej. Przy braku takiej drogi należy ją doprowadzić.

LITERATURA

2*1* Bełdowskj T. j Stacje elektroenergetyczne. Warszawa, WNT 1980.

2.2.    Knothe S.: Sieci elektroenergetyczne przemysłowe. Warszawa, WNT 1980.

2.3.    Markiewicz H,i Wor.KOwtŃsKr K,: Urządzenia elektroenergetyczne. Wyd. 4. Warszawa, WNT 1985.

2.4.    NartOwskI Z.: Stacje elektroenergetyczna i 10-—730 k V. Warszawa, WNT 1984.

2.5.    Poradnik inżyniera elektryka. T. 4. Warszawa, WNT 1975.

2.6.    Projektowanie stacji elektroenergetycznych wysokiego napięcia, Wyd. 2. Warszawa, WNT 1971.

2.7.    Stacje tramformatorowo-rozdzielcze. W: Poradnik projektowania elektryki przemysłowejWarszawa, Elekiroprojekt 1981.

2.8.    Wskazówki projektowania sieci elektroenergetycznych w zakładach przemysłowych, Wyd. 3. Warszawa* BISTYP 1974.

2.9.    Wskazówki projektowania układów zasilania zakładów przemysłowych w energie elektryczną. Warszawa, BISTYP 1976.

2.10* Założenia techniczno-ekonomiczne gospodarki elektroenergetycznej i zasilania zakładów przemysłowych. T. 2. Materiały pomocnicze do projektowania. Wyd. 2. Warszawa, Elekiroprojekt 1979.