ROZDZIAŁ VII
223. Krzywe na płaszczyźnie we współrzędnych prostokątnych. W rozdziale tym zajmiemy się pewnymi zastosowaniami poznanych pojęć, twierdzeń i metod rachunku różniczkowego w geometrii. Z niektórymi z tych zastosowań zetknęliśmy się już w ustępach 91, 141, 143, 145, 148, 180.
Uważamy za celowe przypomnieć najpierw czytelnikowi różne sposoby przedstawiania analitycznego krzywych i powierzchni; będzie temu poświęcony § 1. Zaznaczamy od razu, że wszystkie funkcje, o których będzie mowa w tym rozdziale, będą z założenia ciągle i będą miały ciągłe pochodne względem wszystkich argumentów; w razie potrzeby będziemy zakładali istnienie i ciągłość pochodnych wyższych rzędów.
Zaczniemy od krzywych płaskich, przy czym jako podstawę przyjmiemy prostokątny układ współrzędnych Oxy.
Dotychczas rozpatrywaliśmy już niejednokrotnie równanie postaci
(1) y=f(x) lub x = g(y)
i badaliśmy krzywą odpowiadającą temu równaniu (ustępy 47, 91, 146 i następne). Gdy krzywa dana będzie w ten właśnie sposób, tzn. gdy jedna ze współrzędnych bieżących jej punktu będzie przedstawiona w postaci funkcji nieuwikłanej i jednoznacznej drugiej współrzędnej, to będziemy mówili, że krzywa jest dana (lub przedstawiona) w sposób nieuwiklany. Takie przedstawienie krzywej jest proste i poglądowe i jak zobaczymy później każdy sposób przedstawienia krzywej może być w pewnym sensie do niego sprowadzony.
W teorii funkcji uwikłanych mówiliśmy już także o uwikłanym przedstawieniu krzywej — gdy krzywa jest przedstawiona równaniem mającym postać
(2) F(x,y) = 0,
nierozwiązanym ani względem x, ani względem y (ustęp 205 i następne). Równanie takie nazywamy równaniem uwikłanym krzywej.