10A (2)

EWANGELIA JUDASZA

I

A św. Mittusz powtarza stewa Jezusa o Judaszu lepie, byłoby, zęby się nie narodził

Jezus wie. ic będą przez cale wieki piętno-wad tego ucznia jako zdrajcę i sprzedawczyka. \'ic odczytuję jednak tych słów jaku potępienia i w y toku zatraty na całą wieczność. Tchną one duchem szczerego współczucia Mistrza dla ucznia. I o prawda, że według Ewangelii <w. Jana Jc2us sam nazwał Judasza „synem zatracenia” (J 17,12). Czy zastanawialiśmy się wystarczająco głęboko nad tym. co znaczą takie słowa jak „zatracenie” i „zagubienie” w pismach Nowego Testamentu? O jakie zatracenie chodzi? Wieczne. nieodwracalne? Po pradawny problem dotyczący ostatecznych losów człowieka i świata.

To kojarzy się z piekłem.

No właśnie, od razu myślimy o ..wiecznym potępieniu". Słowa „zatracić się” (up/Uhmi) czy „zatracenie" (apolein) tu przecież jedno z określeń, które często pojawia się także w innych Ewangeliach. Spotykamy je w przypowieści o zaginionej owcy, o zgubionej drach* mic I o synu marnotrawnym (Lk IM. Ze stanu zatracenia iłóg potrafi wyprowadzać i wyzwalać. a my natychmiast - w odniesieniu do Ostatecznego losu człowieka nadajemy temu sens wieczny.

Ksiądz nazywany jest obrońcą Judasza. Czy to znaczy, że nie myśli Ksiądz o mm jak o zdrajcy?

Myślę o nim przede w szystkim jak o człowieku. który pobłądził. Jest godzien współczucia, W tym człowieku przecież nie wszystko było zdradą. Olaczcgo Jezus odważył się w ogóle wybrać go do grona apostołów, wiedząc, co się stanic; Po co komu taki uczeń? Po to, aby wypełniły się słowa Pisma mówiące o wydaniu Syna Człowieczego w ręce ludzi.

Kościół nigdy nie potępił Judasza, ale okryto sprawę jego zbawienia czy potępienia milczeniem

Tu muszę dodać coś bardziej krytycznego. Mówi się. że Kościół nic potępił nikogo imiennie. Ale robił COŚ znacznie gorszego. Gdy weźmiemy orzeczenia Kościoła iu soboruc h, to iiuł/nj /.mwuZyC wstitźny cksklu/.ywłziu Kto płaty, by łaby czymś uwłaczającym mądrości i dobroci Stwórcy, najlepszego Pedagoga i Lekarza, który obdarzył nas dramatycznym darem wolności. On potrafi ten dar ocalić, chorą wolność pociągnąć ku sobie i przemienić. nic zadając jej gwałtu. Bóg nic chce radować się tylko z ograniczoną liczbą wybranych. Przypisujemy Mu nasze ludzkie myśli i uczucia odwetu, kiedy myślimy o wiecznej karze i wiecznym zatraceniu. O zatraceniu oczywiście dla innych!

Wynika stąd. te przypowieści Jetusa nie wolno traktować z przymrużeniem oka

7. przypowieści przebija przekonanie, że Bóg miłuje tych. którzy się zagubili. Będzie ich szuka! tak długo, „aż znajdzie”. Przejmujące jest owo yfii %na}thk"I To rzeczywiście zdumiewająca mądiość Boga. jakże niepodobna do naszej przezorności ludzkiej! Bóg zatraca poczucie logiki: bo kto zostawia99 owiec i szuka jednej zagubionej?! Człowiek obawia się większej utraty. Nic chce ryzykować. Bóg nic zna tych lęków. Jego postępowanie jest dlatego tak niepojęte dla ludzkiego umysłu. Będzie szukał 'zagubionych, będzie pociągał ku sobie. Wrócą w końcu do N iego wszystkie marnotrawne dzieci. Śmierć nie stanow i dla Niego ostatecznej granicy w docieraniu tło chorej wolności stworzeń rozumnych. Jego łaska nic jest jedynie czasową ofertą. lecz wiecznym zaproszeniem do uczestnictwa w życiu, którego tajemnicę zna tylko On sam.

Pisał Ksiądz kiedyś, że histeria Judasza jest źle przedstawiona w Kościele, zafałszowana

Tak, ponieważ niesłusznie zapomina się o tym. że Judasz stał się po wydaniu Jezusa człowiekiem skruszonym. Tylko Mateusz Ewangelista, sam będąc celnikiem, który miał swoje grzeszki na sumieniu, dostrzegł, że Judasz. „pożałowawszy” (Mi 27..*: metamektie-is), zwrócił srebrniki i zrozpaczony powiesił się. Już tutaj widać, że w tradycyjnych osądach popełniano błąd. nic biorąc poważnie pod uwagę świadectwa Mateus/owej Ewangelii. Motyw skruchy i żalu oraz jego śmierć to wyraz solidarności z Tym. którego ukrzyżowano. (Ihciał ęhyba umierać razem ik swoim Mistrzem. Tak to odczytuję.

Zaryzykuję twierdzenie, że tekstów dających nadzieję na ocalenie wszystkich jest w Nowym Testamencie chyba naw et więcej niż tekstów infcrnalnych- Co oznacza wielka wizja końca dziejów naszkicowana przez a po-striła Pawia, która głosi, że wszystko zmierza dzięki Chrystusowi do tego. „aby Bóg był WWftfiim we BS&yitHdr < I Kor 15,28; tu i poniżej wyróżnienie moje W.H.I? Nic wolno Osłabiać uniwersalizmu słów mówiących

0    tym, że Bóg wywyższy! Chrystusa ponad wszystko i „obdarzył imieniem, które jest ponad w szelkie imię, aby na imię Jezusa zgięło się kaidt kolano w niebiosach, na ziemi

1    pod ziemią i aby kairiy Język wyznał, że Jezus Chrystus jest Panem ku chwale Boga Ojca" {Rp 2,9-111. Bóg jest tym. który w yzwala nic przemocą, ale pociąga ku sobie swoją miłością i swoją prawdą, swoim dobrem i pięknem. W Ewangelii według św. Jana Jezus mówi: „Wolą zaś 'l ego. który Mnie posłał. jest to. abym nic utraci! nilogo z. tych, których Mi dal (...). A Ja, gdy zostanę wywyższony nad ziemię, poc iągnę stluh do siebie" <J 6,39; 12.52). Niesłychana obietnica! W Ewangelii św. Mateusza Jezus przypomina, że „nic chce wasz Ojciec, który jest w niebie, aby zginął jeden z tych najmniejszych" (Ml 18,14). Ta sama przejmująca myśl!

Ewangelia Judasza może niektórych zbulwersować.

Są nurty fundamcnrallstycznc w Kościele, w których Biblię interpretuje się literalnie, dosłownie, jako każde slow o natchnione bezpośrednio przez. Boga. W oczach takich chrześcijan Ewangelia Judasza będzie bluźnicr-stwem. Nic zdziwiłbym się, słysząc,że to sam szatan pomógł odkryć ten manuskrypt, aby siać zamęt w umysłach i sercach ludzi...

Czy Kościół rebabiWuje Judasza? Takie pojawiły się pogłoski przed publikacją apokryfu. Watykan jednak wydal dementi

Kościół nic zdobędzie się Chyba na tego rodzaju krok. \lc chciałbym się mylić. Skuto usunięto z mszału rzymskiego w iclkopląrko-wą modlitwę za ..perfidnych Żydów", to może kiedyś choć trochę łaskawiej spojrzymy na Judasza, także nazywanego złym i perfidnym Żydem.

dzieć szeregowemu księdzu: „Proszę nic angażować się w te sprawy i nie popierać takich poglądów, ho to może zaszkodzić księdzu w karierze kościelnej!”.

Sam słyszę nieraz słowa świętego oburzenia: (Jo? .Stalin, ł lider? Z. nimi razem w niebie?

I )la równowagi mogę-śmlulo pow icdzlcć, że zdecydowana większość tych,- którzy do mnie piszą. |x>dziela nadzieję na powszechność zbawienia. Mam listy od więźniów, polityków, zakonnic, ludzi młodych i starszych, od nauczycieli i ludzi różnych innych zawodów, którym w tej perspektywie łatwiej odzyskać wiarę w dobrego i miłosiernego Boga.

Były też donosy na Księdza

Owszem, pisano listy protestacyjne I sio rektora KI E-u, i do wiadomości księdza prymasa. Wielu wierzącym trudno pogodzić się z perspektywą powszechnego zbaw ienla. ł Siłuję to rozumieć. Zaraz pojawia się sprzeciw-jak to. wszystko, czego uczyłem się na tcligii. terjz ma być w Kościele nieważne? To po co się trudzimy i zabiegamy o zbaw-cnie? Do głosu dochodzą chyba jakieś bardzo głęboko sięgające frustracje religijne. Człowiek, który stara być cnotliwy, nie potrafi czy wręcz nic chce wybaczyć człowiekowi, który pobłądził.

Więc mierzy Ksiądz ze Judasz jest w niebie? I Hitler?

Wieczności wystarczy, żeby każdy winowajca mógł imiennie wyznać winy i prosić ofiary swoich złych czynów o przebaczenie. Starczy jej zwłaszcza dla okrutnych tyranów w dziejach ludzkości. Św. Grzegorz z Nvssy (IV w.) i św. Izaak Syryjczyk (VII w.) głosili z całym przekonaniem nadzieję na pojednanie z Bogiem także szatana i nic zostali potępieni przez Kościół

W wizji nowego świata ukazanej w Apokalipsie, któtą kojarzymy zazwyczaj z kataklizmami i karami, czytamy, że Bóg „czyni wszystko nowe" (Ap 21.5). Naprawdę wszystko? A zdumiewające słowa, że do niebieskiego Jeruzalem „królowie ziemi wniosą swoją chwalę" (2J, 24) - królowie, którzy we wcześniejszych rozdziałach są symbolem okrucieństwa i podłości? Co się z nimi stało: M usieli przejść przez w iclką mękę w ..jeziorze ognia”, symbolu <x zyszczcnia. Po co w nowym święcie