10A 6

EWANGELIA JUDASZA

A św. Mateusz powtarza słowa Jezusa o Judaszu: lepiei

byłoby, żetiy si? nie narodzit

Jezus wic. ŹC będą P«f V^J1C W,ckl ‘”^ętn°-wać tego ucznia jako zdrajcę . sprawczy-k_a Nicotł. AttijęJednak tych slow jaku potępienia i w vrokii JMKwiy na całą wieczność. Tcłin^ one duchem szczerego współczucia Mistr/.i dla ucznia. To prawda, że według Ewangelii św. Jana Jezus .sam nazwał Judasza „synem zat.acenia” (J 17,12). Czy zastanawialiśmy się wystarczająco głęboko nad tym. co znaczą takie słowa jak „zatracenie'’ i „zagubienie” w pismach Nowego Testamentu? O jakie zatracenie chodzi? Wieczne. nieodwracalne? To pradawny problem dotyczący ostatecznych losów człowieka i świata.

To kojarzy się z piekłem.

\o właśnie, od razu myślimy o ..wiecznym potępieniu”. Słowa „zatracić się” (apótłymi) czy „zatracenie" (/ipolfiti) tu przecież jedno z określeń, które często pojawia się także w innych Ewangeliach. Spotykamy je w przypowieści o zaginionej nwcy. o zgubionej drachmie I o synu marnotrawnym (Lk 15>. Ze stanu zatracenia Bóg potrafi wyprowadzać i wyzwalać, a my natychmiast - w odniesieniu du ostatecznego losu człowieka nadajemy temu sens wieczny.

Ksiądz nazywany jest obrońcą Judasza. Czy lo znaczy, że nie myśl. Ksiądz o mm jak o zdrajcy?

Myślę o nim przede wszystkim jak o człowieku. który pobłądził. Jest godzien współczucia. W tym człowieku przecież nic wszystko było zdradą. Dlaczego Jezus odważył się w ogóle wybrać go do grona apostołów. wiedząc, co się stanie? Po co komu taki uczeń? Po to, aby wypełniły się słowa Pisma mów iące o w ydaniu .Syna Człowieczego w ręce ludzi.

Kościół nigdy nie potępił Judasza, ale okryło sprawą jego zbawienia czy potępienia milczeniem.’

I u muszę dodać coś hardziej krytycznego. Mówi się,że Kościół nic potępił nikogo imiennie. Ale robił coś znacznie gorszego. Gdy weźmiemy orz-cczenia Kościoła oj soborach, to można zauważyć w\istny cksklii/.ywizm: kto piaty, byłaby czymś uw łaczającym mądrości 1 dobroci Stwórcy, najlepszego Pedagoga i Lekarza, który obdarzył nas dramatycznym darem wolności. On potrafi ten dar ocalić, chorą wolność pociągnąć ku Sobie i przemienić, nic zadając jej gwałtu. Bóg nic chce radować się tylko z ograniczoną liczbą wybranych. Przypisujemy Mu nasze ludzkie myśli i uczucia odw etu, kiedy myślimy o wiecznej karze i wiecznym zatraceniu. O zatraceniu oczywiście dla innych!

Wynika stąd,«przypowieści Jerusa nie wolno traktować i przymrużeniem oka

Z. przypowieści przebija przekonanie, że Bóg miłuje tych, którzy się zagubili. Będzie ich szukał tak długo, „aż. znajdzie”. Przejmujące jest owo „c/i %JMjthłe"\ Tu rzeczywiście zdumiewająco mądrość Boga. jakże niepodobna do naszej przezorności ludzkiej! Bóg zatraca poczucie logiki: bo kto zostawia 99 owiec i szuka jednej zagubionej?! Człowiek obawia się większej utraty. Nic chce ryzykow ać. Bóg nic zna tych lęków. Jego postępowanie jest dlatego tak niepojęte dla ludzkiego umysłu. Będzie szukał zagubiony, h, będzie pociąga! ku sobie. Wrócą w końcu do Niego wszystkie marnotraw ne dzieci, Śmierć nie stanow i dla Niego ostatecznej granicy w docieraniu do chorej wolności stworzeń rozumnych. Jego łaska nic jest jedynie czasową ofertą, lecz wiecznym zaproszeniem do uczestnictwa w życiu, którego tajemnicę zna tylko On sum.

Pisał Ksiądz kiedyś, że historia Judasza jesł źle przedstawiona w Kościele, zafałszowana

Tak. ponieważ niesłusznie zapomina się o tym. że Judasz stał się po wydaniu Jezusa człowiekiem skruszonym. Tylko Mateusz Ewangelista, sam będąc celnikiem, który miał swoje grzeszki na sumieniu, dostrzegł, że Judasz. „pożałowawszy" (Nit 27..»: mdnmUtke-/.<), zwrócił srebrniki i zrozpaczony powiesił się. Już tutaj widać, że w tradycyjnych osądach popełniano błąd. nic biorąc poważnie jxxl uwagę świadectwa Mateuszu wej Ewangelii Motyw skruchy i żalu oraz jego śmierć to wyraz solidarności / Tym, którego ukrzyżowano. (Ihciał chyba umierać razem ze swoim Mistrzem, lak toodczytuję-

Zaryzykuję twierdzenie, że tekstów dających nadzieję na ocalenie wszystkich jest w Nowym Testamencie chyba nawet więcej niż tekstów infcrnalnych. Co oznacza wielka wizja końcu dziejów naszkicowana przezapo-striła Pawła, która głosi, że wszystko zmierza dzięki Chrystusowi do tego. „aby Bóg był wzystkim we «w#jys/ifeA" ( I Kor 15,28; tu i poniżej wyróżnienie moje - W.H.I? Nic wolno osłabiać uniwersalizmu słów mówiących

0    tym, że Bóg wywyższył Chrystusa ponad wszystko i „obdarzył imieniem, które jest ponad w szelkie imię, aby na imię Jezusa zgięło się każde kolano w niebiosach, na ziemi

1    pod ziemią i aby każdy język w yznał, że Jezus Chrystus jest Panem ku chwale Boga Ojca'* (Flp 2,9-11). Bóg jest tym. który w y zwala nic przemocą, ale pociąga ku sobie swoją miłością i swoją prawdą, swoim dobrem i pięknem. W Ewangelii według św. Jana Jezus mówi: „Wolą zaś Tego. który Mnie posłał. jest to, abym nic utracił nikogo z tych. których Mi dal (...). A Ja, gdy zostanę wywyższony nad ziemię, pociągnę awsrstkuh do siebie" <J 6,89; 12,52). Niesłychana obietnica! W Ewangelii św. Mateusza Jezus przypomina. że „nic chce wasz Ojciec, który jest w niebie, aby zginął jeden z tych najmniejszych" (Mt 18,14). Ta sama przejmująca myśl!

Ewangelia Judasza może niektórych zbulwersować.

Są mirty fundamcnrallstycznc w Kościele, w których Biblię interpretuje się literalnie, dosłowniej jako każde slow o natchnione bezpośrednio przez Boga. W oczach takich chrześcijan Ewangelia Judasza będzie bluźnier-stwem. Nic zdziwiłbym się. słysząc,że to sam szatan pomógł odkryć ten manuskrypt, aby siać zamęt w umysłach i sercach ludzi...

Czy Kościół tehabibluie Judasza? Takie pojawiły się pogłoski przed publikacją apokryfu. Watykan jednak wydał dementi

Kościół nie zdobędzie się chyba nu tego rodzaju krok. Ale chciałbym się mylić. Skoio usunięto z mszału rzymskiego wielkopiątkową modlitwę za „perfidnych Żydów", to może kiedyś choć trochę łaskawiej spojrzymy na Judasza, także nazywanego złym i perfidnym Żydem.

dzieć szeregowemu księdzu; „Proszę nic angażować się w te sprawy i nic popierać takich poglądów, bo to może zaszkodzić księdzu w karierze kościelnej!".

■Sam słyszę nieraz słowa św iętego oburzenia: (Jo? .Stalin. I lider? Z nimi razem w niebie?

I )la równowagi mogę-śmiało pow iedzieć, że zdecydowana większość tych, którzy do umie piszą. podziela nadzieję na powszechność zbawienia. Mam listy od więźniów, polityków, zakonnic, ludzi młodych i starszych, od nauczycieli i ludzi różnych Innych zawodów, którym w tej perspektywie łatwiej odzyskać wiarę w dobrego i miłosiernego Boga.

Byty leż donosy na Księdza

Owszem, pisano listy protestacyjne i do rektora Kł L-u. i do wiadomości księdza prymasa. Wielu wierzącym trudno pogodzić się z perspektywą powszechnego zbaw lenia. ('siłuję to rozumieć. Zaraz pojawia się sprzeciw; jak to. wszystko, czego uczyłem się na religii. terjz ma być w Kościele nieważne? To po co się trudzimy i zabiegamy u zbawienie? Do głosu dochodzą chyba jakieś bardzo głęboko sięgające frustracje religijne. Człowiek, który stara być cnotliwy, nie potrafi czy wręcz nic chce wybaczyć człow iekowi, który pobłądził.

Więc wierzy Ksiądz, ze Judasz jest w niebie? I Hitler?

Wieczności wystarczy, żeby każdy winowajca mógł imiennie wyznać w iny i prosić ofiary swoich złych czynów o przebaczenie. Starczy jej zwłaszcza dla okrutnych tyranów w dziejach ludzkości. Św. Gr/egnrz z Nyssy (IN^- w.) i św. Izaak Syryjczyk (VI! w.) głosili z całym przekonaniem nadzieję na pojednanie z Bogiem także szatana i nic zostali potępieni przez Kościół

W wizji nowego świata ukazanej w Apokalipsie, którą kojarzymy zazwyczaj z kataklizmami i karami, czytamy, że Bóg „czyni wszy stko nowe" (Ap 21.5). Naprawdę wszystko? A zdumiewające słowa, że do niebieskiego Jeruzalem „królowie ziemi w niosą swoją chwalę" (2J, 24) - królowie, którzy we wcześniejszych rozdziałach są symbolem okrucieństwa i podłości? Co się z nimi stało: Musieli przejść przez wielką mękę w „jeziorze ognia", symbolu <x zyszczenia. ł*o co w nowym święcie