10

Rys. 5.7. Kierunki przepływu wody w sieci: a), b) — układy z dwoma źródłami zasilania, c) układ z jednym źródłem zasilania

z dwóch kierunków). Różne możliwości założenia kierunków przepływów wody w sieci przedstawia rysunek 5.7.

Następną czynnością jest ustalenie przepływów na początku i na końcu każdego odcinka. Zależność między przepływem na początku i na końcu odcinka oraz wydatkiem odcinkowym przedstawia wzór

Q_p = Q* + qo [dm³/s] ,    (5.7)

gdzie:

Q_p — natężenie przepływu na początku odcinka [dm³/s],

Q_k — natężenie przepływu na końcu odcinka [dm³/s], ą₀ ~ wydatek odcinkowy [dm³/s].

Rozpoczynając od węzłów zasilających, należy posuwać się zgodnie z założonymi kierunkami ruchu wody, odejmując kolejne wydatki odcinkowe i węzłowe. Konieczne jest spełnienie warunku bilansu w każdym węźle (ilości dopływającej i odpływającej wody z węzła muszą się równoważyć, czyli EQ=0) oraz bilansu ogólnego, polegającego na tym, aby suma wydatków odcinkowych i węzłowych była równa wydajności wszystkich źródeł.

PRZYKŁAD 6

Opracować schematy obliczeniowe sieci wodociągowej dla jednostki osadniczej, scharakteryzowanej w przykładzie 1, której plan zagospodarowania przestrzennego przedstawia rysunek 5.3a.

Obliczenia

Należy przygotować oddzielne schematy dla ekstremalnych warunków pracy systemu, tj. w godzinie maksymalnego zapotrzebowania na wodę oraz w godzinie maksymalnego tranzytu.

Tok postępowania:

—    na podstawie planu zagospodarowania przestrzennego ustalamy geometrię sieci wodociągowej z uwzględnieniem położenia źródeł zasilania (pompownia II stopnia, zbiornik), (rys. 5.3);

—    dysponując wartościami całkowitych wskaźników zapotrzebowania na wodę (patrz przykład 5) oraz polami powierzchni cząstkowych ciążących do poszczególnych odcinków sieci (rys. 5.6) ustalamy wydatki na odcinku i węzłowe, zgodnie z zasadami podanymi w punkcie 5.2. Wielkości wydatków q₀ wpisujemy na schemacie obliczeniowym równolegle do osi przewodu;

—    z tablicy pojemności zbiornika odczytujemy warunki zasilania systemu w godzinie maksymalnego rozbioru i maksymalnego tranzytu; o ile pompownia II stopnia pracuje z równomierną wydajnością przez 24 h w ciągu doby (patrz tabl. 5), wówczas

w godzinie maksymalnego rozbioru:

zapotrzebowanie na wodę wynosi 6,2% Q d max»tj. 584,6 dm³/s, dostawa z pompowni II stopnia wynosi 4,17% Q_dmax, tj. 394,4 dm³/s, dostawa ze zbiornika wynosi 2,03% Q_dmax, tj. 190,2 dm³/s, w godzinie maksymalnego tranzytu:

zapotrzebowanie na wodę wynosi 1,35% Q_dmMX, tj. 127,4 dm³/s, dostawa z pompowni II stopnia wynosi 4,17% Q_d , tj. 394,4 dm³/s, dopływ do zbiornika wynosi 2,82% Q_dmAX, tj. 267,0 dm³/s;

—    po założeniu kierunków przepływu według zasad podanych w punkcie 5.3 wyliczamy przepływy na początku odcinka (Q_p) i na końcu odcinka (Q_k) wpisując je przy odpowiednich węzłach prostopadle do osi przewodu (rys. 5.8 i 5.9).

63