110 tif

3. PODSTAWOWE URZĄDZENIA I APARATY STACJI

Droga upływu izolatorów instalowanych w warunkach napowietrznych powinna być co najmniej równa wartości minimalnej obliczonej ze wzoru

L_in=h_umU_ns    (3.48)

w którym: ł_lum — minimalna jednostkowa droga upływu w cm/kV; U_ns —- napięcie znamionowe sieci w kV.

Jednostkowa droga upływu l_lum np. dla izolatorów stacyjnych wsporczych średnich napięć wynosi 2 oraz 3 cm/kV odpowiednio dla I oraz II i III strefy zabrudzeniowej, zaś dla napięć 110 i 220 kV jest równa 1,73 oraz 2,45 cm/kV odpowiednio dla I oraz II i III strefy zabrudzeniowej. Jeżeli nie przewiduje się wykonywania zabiegów profilaktycznych, np. czyszczenia izolatorów rozdzielni 110 i 220 kV zlokalizowanych w 111 strefie zabrudzeniowej, to drogi upływu powinny być 1,3 razy większe.

Wytrzymałość mechaniczna izolatorów wsporczych i przepustowych na zginanie określa się klasą (grupą) wytrzymałości. Oznacza się je literami 0, A, B, C i D (ich wytrzymałość znamionowa wynosi odpowiednio 2, 4, 8, 12 i 30 kN) lub literą P i cyfrą oznaczającą wytrzymałość izolatora w kN, np. P4, P8.

Wytrzymałość F_m dobranego izolatora powinna być większa niż spodziewane narażenie z uwzględnieniem współczynnika bezpieczeństwa.

Wytrzymałość mechaniczna izolatora powinna być równa co najmniej

(3.49)

Fh_f

F = —^s-^m k h

^Kbⁿi

gdzie: k_h — współczynnik bezpieczeństwa (przyjmowany zazwyczaj jako równy 0,6); h_is h _f — wysokość izolatora i punktu „przyłożenia” siły F (rys. 3.25).

[

-c

I

Rys, 3.25. Szkic przedstawiający wysokość przyłożenia siły działającej na izolator

Silę dynamiczną F_d działającą na izolator wsporczy przy przewodach szynowych oblicza się ze wzoru

F_d= V_FV_raF_m    (3.50)

przy czym a -- współczynnik, którego wartość zależy od sposobu zamocowania przewodu i liczby podpór (tabl. 3.7).

Wartość siły F_d nie może przekraczać siły dopuszczalnej obliczonej z uwzględnieniem rzeczywistej wysokości działania siły F w sposób analogiczny, jak to ujmuje zależność (3.49).

110