130

130

Płyt wiórowo-cementowych i pilśniowych porowatych można używać do ocieplania stropodachów pełnych tylko nad pomieszczeniami suchymi o wilgotności względnej powietrza nie większej niż 50%. Stosowanie płyt trzcinowych do ocieplania stropodachów pełnych jest niedopuszczalne.

2.7.3. Dylatacje w stropodachach pełnych

W polskich warunkach klimatycznych temperatura powierzchni dachu latem osiąga ponad f 80°C, a zimą ochładza się podczas mroźnych nocy poniżej — 20°C. Wahania temperatury powodują zmiany długości elementów stropodachu, które przy braku przerw dylatacyjnych mogą być przyczyną pękania i zarysowania dachu i ścian budynku.

Zaleca się następujące odległości między dylatacjami termicznymi i termicz-no-skruczowymi w poszczególnych warstwach stropodachu:

gładź cementowa nacięcia kielnią    2 — 3 m

przerwy dylatacyjne    4 — 5 m

płyty żelbetowe nie ocieplone od góry    12,0    m

płyty żelbetowe ocieplone od góry    24,0    m

gzymsy    12,0    m

ścianki kolankowe atykowe murowane    24,0    m

ścianki kolankowe i attykowe prefabrykowane    24,0    m.

Zatem wg powyższego zestawienia stropodachy pełne oparte na ścianach powinny być dylatowane co 24 m, a gzymsy co 12 m. Stropodachy oparte na konstrukcji szkieletowej (słupowej) mogą być dylatowane w odległości do 42 m. Oparcie stropodachu na ścianach powinno zapewnić możliwość przesuwu na podporach, aby nie dopuścić do zniszczenia podpór wskutek ruchów termicznych (rys. 2.21). W tym celu stosuje się tzw. podkładki ślizgowe (np. dwie warstwy papy) rys. 2.22. Na rys. 2.23 przedstawiono sposób wykonania dylatacji w gładzi cementowej na ociepleniu stropodachu, a na rys. 2.24-2.26 podano przykład rozwiązania dylatacji przy maksymalnej jej odległości w stropodachach pełnych. Ponadto ścianki attykowe osłaniające stropodach od czoła, a także ściany wyższych części budynku powinny być oddzielone od niego szczeliną dylatacyjną wypełnioną miękkim materiałem ocieplającym (rys. 2.27).