12934 sr2

Wraz z rojnikiem można używać do kapuśniaku, sałat i sałatek jarzynowych „zajęczej kapusty*⁴, po łacinie Sedum, co znaczy -siedzący'*. Roślina ta, zwana rozchodnikiem. należy także do rodziny gru-/> boszowatych. Pędy i owalne liście naprzeciwległe są soczyste i mięsiste Na korzeniach ma ona mą-czyste bułwki. Rozchodnik rośnie na suchych po-'/ łanach, na pagórkach, wśród krzaków. Kwitnie od y czerwca do września różowo lub czerwono, kwiatki ma pięciopłatkowe. Według tych kwiatów można przepowiadać pogodę: jeśli na noc pozostają rozchylone — będzie z rana deszcz, jeśli się zamykają — będzie pogodnie. Rozchodnik jest z lekka kwaskowa ty i przyjemny w smaku. Gotowane bulwki korzeniowe są sypkie, słodkawe, mączyste. Rojnik i rozchodnik dobrze rosną w pokoju, w towarzystwie amerykańskich kaktusów, agaw i afrykańskich aloesów.

Barszcz — przysmak niedźwiedzi

Na łąkach, na skraju lasu, nawet w rowach koło płotów spotyka Śle pewne rośliny, które łatwo odróżnić od wszystkich innych. Kwiatostany ich są jak druty parasola.

Wszystkie rośliny o takich kwiatostanach nazywają się baldaszkowate. Do rodziny bal daszkowa-tych należy wiele roślin jadalnych: marchew, pasternak, pietruszka, seler, kminek, anyż, koper. Są wśród nich jadowite, jak: blekot pospolity, szcztoół plamisty i szalej jadowity. W starożytnej Grecji szalejem otruto wielkiego filozofa Sokratesa.

Sal*] I pntKr+i jego Wąew

Szalej z wygląda podobny jest trochę do rośliny zwanej barszczem. Ma drobne białe kwiatki zebrane w złożone baldaszki; liście są dwu- lub trzykrotnie pierzaste, osadzone na ogonkach. Szalej jadowity rozpoznać można dzięki bulwiastym kłączom z przegródkami, tworzącymi komory powietrzne, widoczne na przekroju. Rośnie na moczarach, przy brzegach rzek i jezior.

Liście i łodygi roztarte w palcach wydają przykrą woń. Trująca jest cała roślina zarówno dla ludzi, jak i dla zwierząt. Zatrucie szalejem objawia się dreszczami i paraliżem, po czym następuje śmierć.

Szalej jadowity jest niezmiernie niebezpieczny, należy tę roślinę zawsze i wszędzie tępić.

Z dziko rosnących baldaszkowatych nadają się do jedzenia barszcz i podagrycznik właściwy.

Na rozległych przestrzeniach łańcuchów górskich Ałtaju i Kaukazu trawy są w lecie tak wysokie, że człowieka w nich nie widać, a jesionią nawet jeździec może się tam ukryć. Wśród tego „lasu" traw barszcz wyróżnia się jeszcze swą wielkością Zoolog i podróżnik Uspienski w książce pt. „W ostępach rezerwatów" obrazowo opisuje barszcz kaukaski: „Jego wielkim, włochatym liściem można się osłonić przed deszczem jak kapturem... Na polanach wśród wysokich traw jest dużo śladów niedźwiedzi... W niektórych miejscach roślinność jest tak stratowana, jakby tam kto włóczył ciężkie worki z piaskiem. Niedźwiedzie przychodzą tu często, by nasycić się mięsistymi częściami roślin. Lubią łodygi barszczu... Wszędzie leżą ogryzki poszarpane zębami zwierząt... Odgryzłem trochę zielonego soczystego miękiszu, pożułem i połknąłem

85