187
2.13. Tarasy i ogrody na dachach
Tarasy są przeznaczone do przebywania na nich ludzi lub ruchu pojazdów. Ponadto zabezpieczają one pomieszczenia mieszkalne znajdujące się pod nimi przed opadami atmosferycznymi oraz zmianami temperatury.
Tarasy różnią się od stropodachów pełnych głównie warstwą zewnętrzną, tzw. nawierzchnią (posadzką). Na tarasach stosuje się nawierzchnie odporne na wpływy mechaniczne i atmosferyczne, np. płytki klinkierowe, lastrikowe, itp. Na stropodachach pełnych znajduje się tylko pokrycie odporne na wpływy atmosferyczne.
2.13.1. Budowa warstwowa tarasów
Różnice w budowie tarasów polegają głównie na zastosowaniu różnych materiałów do wykonania poszczególnych warstw. Kolejność warstw tarasu dla rozwiązań materiałowych i przepisów krajowych przedstawia się następująco:
1) warstwa nawierzchniowa,
2) (warstwa dociskowa) — podkład z betonu lub zaprawy cementowej grubości około 4 cm pod nawierzchnią tarasową z płyt lub terakoty na zaprawie, dylatowany na pola 1,5 x 1,5 do 1,5 x 2,0 m,
3) (warstwa poślizgowa) — papa asfaltowa układana luzem, sklejona na zakładkach lepikiem asfaltowym,
4) podsypka z chudego piasku o uziarnieniu do 2 mm lub talku, o grubości 2 — 3 mm,
5) (warstwa wodoszczelna p. 5-f-8) — papa asfaltowa wierzchniego krycia sklejona i posmarowana lepikiem asfaltowym,
6 i 7) dwie warstwy papy asfaltowej na tkaninie technicznej,
8) papa asfaltowa podkładowa,
9) podkład z zaprawy cementowej o grubości około 4 cm pod warstwą wodoszczelną,
10) izolacja termiczna z materiałów nie podlegających korozji biologicznej,
11) paroizolacja,
12) warstwa wyrównawcza z zaprawy cementowej z wyrobionym spadkiem nie mniejszym niż 1,5%,
13) strop.
Stosowane rozwiązania konstrukcyjno-materiałowe budowy tarasów przedstawiono na rysunkach od 2.77 do 2.81.
W rozwiązaniach zagranicznych na górnej powierzchni warstwy wodoszczelnej zamiast warstwy poślizgowej i podsypki piaskowej stosuje się trwałą przekładkę z grubej folii polietylenowej. Folia ta ma górną powierzchnię gładką, a dolną z