201106024046

połowy klatki piersiowej po stronie odmy. U ok. 70% badanych stwierdza sif zmiany welektrokardiogramie, zwłaszcza przy odmie lewostronnej, które, pomimo iż nie śą swoiste, powodują niekiedy pomyłki diagnostyczne sugerujące chorobą serca i opóźniające postawienie właściwego rozpoznania. Ostateczne potwierdzenie diagnozy uzyskuje się badaniem RTG klatki piersiowej, W celu lepszego uwidocznienia granicy spadniętego płuca wskazane jest wykonanie radiogramu „miękkiego”, tzn. nastawionego na uwidocznienie szczegółów anatomicznych tkanek miękkich, a nie struktur kostnych. Należy podkreślić, że odróżnienie odmy od pęcherza rozedmowego na radiogramie bywa niekiedy trudne.

W diagnostyce różnicowej należy uwzględnić z,awal serca, zator tętnicy płucnej, perforację przełyku oraz nagle rozdęcie pęcherza rozedmowego bez jego pęknięcia. Odma opłucnowa w ok. 10% przypadków stanowi nagłe zagrożenie życia wymagające pilnej interwencji leczniczej. Dzieje się tak przede wszystkim w przypadku odmy krwawej, zwanej też odmą krwotoczną (/\aemopncumolhorax), gdy obecności powietrza w jamie opłucnej towarzyszy krwawienie do jamy, a także odmy wentylowej (zastawkowej). Niebezpieczna jest także jednoczesna odma obustronna, która zdarza się w 1-2% przypadków odmy samoistnej i może w krótkim czasie doprowadzić do ostrej niewydolności oddechowej.

W przypadku każdej odmy opłucnowej należy liczyć się z możliwością jej nawrotu, co zauważa się nawet w 75% przypadków, w zależności od metody leczenia.

Podstawowym celem leczenia jest jak najszybsze rozprężenie uciśniętego płuca tak, aby wypełniało całą objętość jamy opłucnej oraz, jeśli to możliwe, likwidacja przyczyny powstania odmy i zabezpieczenie chorego przed nawrotem choroby, co ma szczególne znaczenie w odniesieniu do wykonywanej pracy, gdzie nie zawsze jest możliwe udzielenie szybkiej pomocy fachowej, a wystąpienie odmy może być niebezpieczne dla chorego i jego otoczenia (np. marynarze, lotnicy, nurkowie, kierowcy).

Leczenie odmy opłucnowej polega na:

1,    ścisłym reżimie łóżkowym (tzw. bed rest).

2.    Drenażu powietrza z jamy opłucnej za pomocą igły bądź drenu podłączonego do ssania biernego (grawitacyjnego - ryc. 20) lub czynnego (z wytworzeniem podciśnienia - ryc. 21).

Zazwyczaj zakłada się szeroki dren (najczęściej typu Eschmanna lub Pezzera i ryc. 22, rozmiar 24-36 w skali Charrier) przez II międzyżebrze w linii środkowo--obojczykowej lub V-VI międzyżebrze w linii pachowej przedniej. Pamiętając, że po dolnej krawędzi żeber biegnie międzyżebrowy pęczek naczyniowo-nerwowy, należy unikać tej okolicy przy manipulacjach. Technikę drenażu i punkcji opłucnej przedstawiono na rycinach 23-32.

Zabieg wykonuje się w znieczuleniu miejscowym, z zachowaniem zasad aseptyki. Błędem jest zakładanie zbyt cienkiego drenu (np. wężyka od kroplówki), który bardzo szybko zatyka się złogami włóknika. Konieczne jest, oprócz szwu mocującego dren, założenie drugiego szwu odroczonego, który służy do zamknięcia