282 tif

7. UZIEMIENIA, OCHRONA PRZECIWPORAŻENIOWA I PRZECIWPRZEPIĘCIOWA W STACJACH

W rozważaniach dotyczących wynoszenia napięć uziomy takie przedstawia się często jako linie długie (rys. 7.7).

Napięcie ziemi odniesienia w odległości x od uziomu stacji może być wyliczone ze wzoru

U.

chy* — shyjc

Z_z2 th)7 + Z_C1 Z,₂ + Z_cth>'/J

U_r

(7.21)

w którym:

(7.22)

(7.23)

„₌ K+iK ' V K

Z_c = _y/R'_z{R'_p+jX;)

przy czym: Z_l2 — impedancja uziemienia uziomu, z którym uziom długi jest połączony na końcu; R’_p, X_p — jednostkowa rezystancja i reaktancja podłużna uziomu długiego, w fł/km; R'_z —jednostkowa rezystancja uziemienia uziomu długiego, w Q ■ km; / — długość uziomu, w km.

Rys. 7.7, Szkic i schemat zastępczy uziomu długiego

Z' _t -jednostkowe impedancje podłużne uziomu długiego; R\ —jednostkowe rezystancje uziemienia; U_z, U„ — napięcie układu uziomowego stacji oraz uziomu w odległości x od stacji

Aby wyznaczyć parametry uziomu długiego niezbędna jest znajomość właściwości materiału, wymiarów geometrycznych, sposobu ułożenia uziomu długiego w ziemi oraz właściwości geoelektrycznych gruntu. Reaktancja podłużna przewodników ferromagnetycznych X_p zależy w dużym stopniu od właściwości magnetycznych stali (przenikalności magnetycznej względnej fi_r) oraz wymiarów geometrycznych i w przeciętnych warunkach wynosi od ok. jednego do kilku omów na kilometr.

Jednostkowe rezystancje uziemień R'_x zależą od wymiarów geometrycznych, stanu powierzchni, sposobu ułożenia uziomu w ziemi oraz parametrów geoelektrycznych gruntu. Rezystancje te wynoszą ok. 0,1 fi • km, a nawet mniej,

282