- Właściwości leku, które wpływają na biodostępność po podaniu donosowym:
• Wielkość cząstki.
• Lipofilność.
• pH.
• Stężenie leku.
• Właściwości rozpuszczalnika, w którym rozprowadzony jest lek
Za duża objętość oraz za słabe stężenie mogą uniemożliwić wchłonięcie efektywnej dawki leku
Objętość powyżej 1 ml może zostać usunięta z jamy nosowej
- Patologiczne zmiany mogą modyfikować wchłanianie po podaniu donosowym.
- Przykłady:
• Wazokonstrukcja (np. po podaniu kokainy uniemożliwia wchłanianie)
• Krwawienia z nosa, nieżyt nosa mogą uniemożliwiać kontakt leku z błona śluzową
• Destrukcja błony śluzowej
• U chorych z nieinfekcyjnym, niealergicznym nieżytem nosa może to wywołać proporcjonalne do nasilenia ekspozycji zwiększone wydzielanie śluzu i zatkanie nosa.
• Objawy nadreaktywności nosa występują również po bodźcach pośrednich, tj. zmiana temp. i pozycji ciała, wysiłek fizyczny, spożycie gorących napojów
• Cechy systemu dozującego: |
- Atomizery zapewniają najlepszą biodostępność | |
- Pole powierzchni śluzówki, na której |
leku | |
rozprowadzany jest lek: • Większe pole pow. = większa absorpcja - Rozmiar cząstek: • 10-50 microm najlepsze przyleganie do śluzówki |
- Z tego powodu leki, które mają się wchłonąć po podaniu donosowym są przygotowywane w postaci atomizerów | |
nosa | ||
• Mniejsze cząstki przenikają do płuc, większe są | ||
usuwane z jamy nosowej. |
3