Adresowanie w Matlabie

-z = x.\y-+z = [ 4\1 5 \ 2 6\3] = [4 25 2];

- z = x.ly z = [l/4 2/5 3/6] = [0.25 0.4 05]; -z = x.^Ay->z = [ 1^A4 2^A5 3^A6] = [1 32 729].

6. Indeksowanie.

-    >4(1:5,:) oznacza pięć początkowych wierszy macierzy A;

-4(:,[3510]) = B(:,13); oznacza, iż 3., 5. oraz 10. kolumna macierzy A zastępowane są

odpowiednimi początkowymi kolumnami macierzy B,

-    B = A(;.,size(A,2):-11); prowadzi do macierzy B o odwrotnym uporządkowaniu kolumn w

stosunku do macierzy A .

Niech

A =

1 2 4 5

3

6 '

- zapis A(:) umieszczony po prawej stronie znaku przypisania = oznacza wektor kolumnowy złożony z kolejnych kolumn macierzy A, zatem przypisanie B-A(:); prowadzi do wektora kolumnowego

B = [l 4 ^ 2 5 3 6]';

z kolei, wyrażenie A(:) zapisane po njawej stronie znaku = oznacza, iż macierz A o wcześniej określonej strukturze jest wypełniana elementami wyznaczonymi przez operację opisaną prawą stroną rozważanego przypisania: zakładając (jak to uczyniono wyżej), iż macierz A jest macierzą o dwóch wierszach i trzech kolumnach zapis

>4(:) = 5:10;

daje macierz A o postaci

5    7    9

6    8 10 ’

Zapis

v = x(y);,

w którym x oraz y są wektorami, przy czym współrzędne wektora indeksującego y są liczbami naturalnymi, oznacza pośredni tryb adresowania współrzędnych wektora x :

v = [x(y( 1)) x(y(2j) -];,

co sprowadza się do utworzenia wektora v z odpowiednio wybranych współrzędnych wektora x. W ogólnym przypadku wektora y zapis v = x(y); rozumiemy jako zlecenie wykonania operacji

v = x(ceil(y));.

Niech zatem

x = 6:-11; oraz y = [3 2 5];,

a zatem

^v = x(y); -»v = [4 5 2],

Zastosow'anie wektorów o współrzędnych złożonych z zer i jedynek do indeksowania.

-2-