dobitym wykształceniu, zamężne, albo stanu wolnego mające dzieci. ™ **1
Problemy i sposoby Ich przezwyciężania omówione w śd rozdziału mogę również odnosić się do chorych na tait<J nożć psychiczną, zaburzenia związane z objadaniem się lub sklasyfikowane gdzie indziej zaburzenia odżywiania się. '
jiWSM
uty«
Leki
l eki nie odgrywają znaczącej roli w leczeniu jndlowslr^, psychicznego. Czasem podaje się pacjentkom środki przeciw^, presyjne, gdyż u niektórych kobiet chorujących na nnorcksitobserwuje się także objawy wskazujące na depresję. Objawy teny są wystarczające do zdiagnozowania klinicznej postaci deptoi i zazwyczaj znikają, gdy chora przytyje i jej stan się poprawi, jod. nak część pacjentek chorujących na jadlowstręt psychiczny da. pi także na umiarkowaną lub nawet ciężką postać depresji, cho. ciąż ich odsetek nie jest wyższy niż wśród osób nie chorującyl na zaburzenia odżywiania się. Jeśli u pacjentki nie stwierdzono ciężkiej postari depresji, nie należy stosować antydepresanldw, ponieważ osoby wyniszczone dużo słabiej reagują na leki. jcil lek przedwdepresyjny jest potrzebny, zaleca się podawanie jednego z nowych, selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (SSR1), takich jak fluoxetyna lub paroxetyna,cho< ciągle jeszcze informacje o efektach leczenia nimi są skąpe. Pacjentki z jadlowstrętem psychicznym są także bardziej niż osoby o prawidłowej wadze narażone na uboczne efekty działania leku, które niekiedy mogą okazać się groźne dla żyda, jak na przykład zaburzenia rytmu serca.
^wyzwana „edu, choroba, oferstięt psy< ■tt i jedzenie widnieniem c «tłu anoreksji Wdniejal
!*«¥**»
rdkhmoże
1 tejenlkan
Zapobieganie nawrotom choroby
Kobiety leczone w szpitalu są bardziej narażone ha nWtol)1 choroby j\iż te, które nie znajdowały się w tak d<5kim slanM>ur były poddane leczeniu ambulatoryjnemu. W fczasie zdrowia kobiety powinny mieć stały kontakt ze fcjagejnlis^Miy wienia oraz z terapeutą.
Grupą pacjentek, które mogą wymagać dalszej opiekiK^ by pozornie wyleczone | jadłowstrętu psychicznego, które
tu