CCF20090105008 1L

TENORZY

Tenorzy, czemu was kocham? Przecież wszyscy jesteście tłustawi. Pomiędzy białą muszką a w ciup rozwartymi ustami podbródki: podwójne, podwójnie pocące się. Rozhuśtani

na podwyższonych obcasach, podnosicie oczy ku grzędzie wysokiego C, marząc, że wasz podskok wzwyż wreszcie ugrzęźnie w plafonie rekordem świata. Moglibyście pracować w urzędzie,

na farmie uprawiającej pszenicę, w przemyśle, w przemycie; nikt nie mrugnąłby wycieraczką, widząc wasze rzetelne przemycie przedniej szyby na stacji, gdzie, może i klnąc „Ech, psie życie”,

ale bez przekonania, lalibyście benzynę do baków.

Więc skąd ten głos, ta drabina, którą wspinać by się mógł Jakub, ta jej srebrność wypucowana, strażacka w większości przypadków

ale i tak unosząca nagą, nagłą kolumną blasku

(jak kosmonautów z wrogiej planety na komiksowym obrazku)

was, cały wasz kicz i przyziemną nadwagę, w obłoki oklasków?

Są w tym raju na zawsze, zasłużyli czy nie zasłużyli:

Caruso z podkręconym wąsikiem, brylantyną kapiący Gigli,

Tauber w operetkowym cylindrze, grubas Lauritz Melchior; i w chwili,

gdy największy z nich, John McCormack, zaczyna Come, my beloved, tę arię, wiesz, z opery Haendla, gdzie wysokie As trwa - sam nawet nie wiem - minutę? i pnie się jeszcze na drugą, na trzecią krawędź

cudu (wszystko na jednym niebiańsko, nieludzko długim oddechu, głosem, który Pan Bóg miał zamiar osadzić w pierwszym człowieku lecz porzucił plan, nie chcąc przedobrzyć) - ten śpiew dokonuje odwetu

na małodusznym losie. Bo los gwarantuje nam: tak nie ustawi żadnego głosu, tego nie wyrazi ludzkimi ustami.

Wtedy zjawia się jakiś McCormack: pospolity, przylizany, tłustawy.

20