CCF20110124005

, _j()ne wyżej, a kończąc na skomplikowanych konstrukcjach r . _znych. W końcu może istnieć rozmaitość odpowiednich *-■ j przedmiotów fizycznych, jak powiedzmy doroczne ob-^_więta konia-boga, w czasie których wszystkie posiłki przyjmuje ® schodząc z końskiego grzbietu, a poddawani inicjacji "r™"

społeczny podział „wiedzy specjalnej”, czyli wiedzy, która w wyniku podziału pracy i której „nosiciele” są zdefiniowani³⁰'^ cjonałnie. Pomijając w tej chwili jej inne wymiary, możem dzieć, że ^socjalizacja wtórna polega na nabyciu wiedzy ₂ z rolami, które pośrednio lub bezpośrednio wywodzą się ₂

pracy. Takie zawężenie definicji socjalizacji wtórnej ma uzasadn^fS ^^^-y otrzyn^{1 U}J4 amulety z końskiego ogona, które odtąd będą nosić

ale sprawa w żadnym wypadku się na tym nie kończy.l Socja^^tl " if-

wtórna wymaga opanowania związanego z rolami słownicr    ' •^'Vh<iKJ^cter socjalizacji wtórnej zależy od statusu, jaki dany system

...    nnmrArciim c<TTm k ^1    ---AU..

oznacza przynajmniej internalizację pól semantycznych p_{orz r}ii’ ^c° i -' j_zy ma w obrębie uniwersum symbolicznego jako całości. Aby cych nawykowe interpretacje i postępowanie w obrębie sfery ins |    ' c/yó się postępowania z koniem, który ma ciągnąć furę z nawozem

cjonalnej. Równocześnie nabywa się rozumienia „ukrytych znac^l [iffełużyć do walki, potrzebny jest trening. Istnieje jednak małe ocen i emocjonalnego kolorytu tych pól semantycznych. W _p ^    ^ T^jopodobieństwo, aby społeczeństwo, w którym korzystanie z koni

wieństwie do „zasadniczego świata”, nabywanego w trakcie socjalni ^;1 ^bw^acl'^{/a się 010 ciągnlęcia} ^^{ur z nawozem}» upiększało tę działalność pierwotnej, „subświaty” internalizowane w trakcie socjalizacji wtó^'1 Pjl||bjikowanyrni rytuałami albo amuletami, a ludzie, do których są zwykle rzeczywistościami częściowymi. Mimo tego one również'- tjS$j ^{fn zac,anle}* identyfikowali się ze swoją rolą w jakikolwiek rzeczywistościami bardziej lub mniej spójnymi, złożonymi zarówno 7$ ^fjljszy sposób; najprawdopodobniej istniejące uprawomocnienia będą składników normatywnych i afektywnych, jak i poznawczych. ■ .M l&^charakter kompensacyjny. Tak więc symboliczne akcesoria Ponadto one również wymagają przynajmniej zaczątków apararn ^jązane ^{z soc}i^a*^izacj'4 wtórną cechuje znaczna zmienność społeczno-

Status systemu wiedzy w obrębie uniwersum symbolicznego

aparafflL

uprawomocniającego, któremu często towarzyszą symbole rytualne albo materialne. I tak na przykład mogą narastać różnice między f piechotą a kawalerią. Ta ostatnia wymaga specjalnego treningu, który | prawdopodobnie znacznie wykracza poza umiejętności fizyczne, ko. y nieczne, aby poradzić sobie z wojskowymi końmi. Powstaje zateiriT język kawalerii dość odmienny od języka piechoty. Tworzy się. mianowicie terminologia dotycząca koni, ich cech i zastosowań oraz sytuacji typowych dla życia kawalerii, całkowicie nieistotna dla żol-j nierzy piechoty. Kawaleria używa odmiennego języka nie tylko w sensie instrumentalnym. Rozgniewany piechociarz będzie klął, narzekając |

a. W większości społeczeństw przejściu od socjalizacji pier-«J|j do socjalizacji wtórnej towarzyszą jednak określone rytuały.¹⁴ Srf|;;]?orrnalne procesy socjalizacji wtórnej są zdeterminowane przez Osadniczy problem: zawsze zakłada ona poprzedzający proces socjalni:,pierwotnej, czyli zawsze ma do czynienia z już ukształtowaną iShp.Wością oraz już zinternalizowanym światem. Nie może tworzyć Ippywisfości subiektywnej ex Milo. Stanowi to problem, ponieważ razizinternalizowana rzeczywistość ma skłonność do tego, aby trwać. Wszelkie nowe treści, jakie mają zostać zinternalizowane, muszą żdstać jakoś włączone do rzeczywistości już obecnej. Pojawia się zatem na swe bolące nogi, podczas gdy kawalerzysta może przy tej okazji    problem spójności między początkową internalizacją i nowymi inter-

urągać końskiemu grzbietowi. Innymi słowy, na instrumentalnych    paljżacjami. W różnych przypadkach rozwiązanie tego problemu może

podstawach języka kawalerii buduje się system wyobrażeń i alegorii, jitaęczać rozmaite stopnie trudności. Ktoś, kto się nauczył, że Ten język związany z rolą zostaje w trakcie szkolenia do konnej walki | cżystośc jest jego własną cnotą, nie będzie miał trudności w roz-zinternalizowany przez jednostkę in toto. Staje się ona kawalerzystą nie | tylko przez nabycie odpowiednich umiejętności, ale także przez <-nabycie zdolności rozumienia i używania tego języka. Może ona następnie komunikować się ze swymi kolegami-jeźdźcami za pomocąT aluzji, które dla nich są pełne znaczenia, a zupełnie niezrozumiałe ,dl|jg

szerzeniu wymogu czystości również na swego konia. Jednak nauczyw-%się jeszcze jako dziecko, chodząc pieszo, że pewne wyrażenia są karygodne, może potrzebować jakiegoś wyjaśnienia, dlaczego są one następnie de rigueur, gdy jest się członkiem kawalerii. W celu ustanowienia i utrzymania spójności socjalizacja wtórna zakłada procedury

ludzi z piechoty. Oczywiste jest też, że ten proces pociąga za sobą subiektywną identyfikację z rolą oraz właściwymi dla | niej normami: „Jestem jeźdźcem”, „Jeździec nigdy nie pozwoli, wróg oglądał ogon jego konia”, „Nie pozwól nigdy, aby kobieta | zapomniała twoich ostróg”, „Jeździec szybki na wojnie, szybki w a zardzie” itd. W miarę potrzeby ten zespół znaczeń będzie utrzymy"'³ j ny z pomocą uprawomocnień, poczynając od prostych zasad, jak ¹

internalizacji - pojęciowe, które mają

zintegrować różne systemy wiedzy.

,j|.W socjalizacji wtórnej coraz mniej ważne dla kolejności uczenia się są ograniczenia biologiczne. Kolejność uczenia się zostaje teraz Ktalona w zależności od wewnętrznych cech wiedzy, jaką chce się gp czyli w zależności od struktury podstawowych umiejętności

.Tyj⁴* ^^0f analizy antropologii kulturowej poświęcono „rytuałom przejścia” związanym z osiąg-kB|P nięcicm dojrzałości.

Problem

spójności między początkową internalizacją i nowymi internalizacjami

Malejąca rola

ograniczeń

biologicznych

208 Peter L. Berger, Thomas Luckmann

Internalizacja rzeczywistości

209