Pomoce do badań: 2 kulki z plasteliny o średnicy 3 cm, każda w innym kolorze.
Próba pierwsza
Dziecko siedzi przy stole naprzeciw badającego, który kładzie przed nim kulki i mówi: „Obejrzyj je i powiedz, czy są tej samej wielkości? Porównaj, czy w tej i w tej (pokazuje kulki) jest tyle samo plasteliny". Dziecko ogląda kulki, porównuje je i wskazuje jedną twierdząc, że „Tu jest więcej plasteliny". Wówczas badający odrywa trochę i kładzie ją tak, aby dziecko widziało, a następnie wyrównuje kulkę, potem pyta: „A teraz, czy jest tyle samo plasteliny?". Badający postępuje tak, aż dziecko uzna, że „są jednakowe:. To stwierdzenie jest bardzo ważne. Jeżeli dziecko chce dotknąć kulek, pozwalamy. Badany przekształca (po stwierdzeniu dziecka, że „Tu jest tyle samo plasteliny"), jedną kulkę i tworzy z niej wałek. Kładzie go obok kulki, tej nie przekształconej, i formułuje polecenie: „Przyjrzyj się, czy teraz tu (wskazuje wałek) i tu (wskazuje kulkę) jest tyle plasteliny, a może gdzieś jest więcej, a może
mniej? Powiedz, dlaczego tak uważasz?"
Próba druga
Badający formuje dwie kulki i kładzie je przed dzieckiem, a następnie mówi: „Obejrzyj je i powiedz, czy tu (wskazuje jedną) i tu (wskazuje drugą) jest tyle samo plasteliny?" jeżeli dziecko mówi, że „Tu jest więcej"' wówczas ujmuje trochę i wyrównuje kulkę (podobnie jak w poprzedniej próbie). Dotąd należy tak postępować aż dziecko samo uzna, że „Tu i tu jest tyle samo".
Teraz dorosły przekształca jedną kulkę (tę, która nie była w poprzedniej próbie zmieniona) w placuszek o dużej średnicy. Kładzie placuszek koło kulki i pyta: „A jak jest teraz, czy teraz tu (wskazuje kulkę) i tu (wskazuje placuszek) jest tyle samo, a może gdzieś jest więcej plasteliny, a może mniej? Dlaczego tak uważasz?
Próba trzecia
Badający kładzie przed dzieckiem dwie kulki (placek został zmieniony w kulkę) i pyta: „Jak myślisz, czy tu (wskazuje kulkę) i tu (wskazuje drugą) jest tyle