Bez nazwy 4 (6)

spacerze c	iły czas trzymały się za ręcej a Reni"	co
czas gładź	i la Julię po policzku. Po obiadzie pos	zły
	koś zabić czas do wspólnej, obiecanej
	ansie jacyś chłopcy usiłowali je pod	er-

wać. ale bez rezultatu.

■    ii,,.'). ^rffiv?    •':•    ........... '    •    •'    .

i-Di-sf <;< J ćicptc. Pokaż Rani mineto, przecież nie md

Kensit. żefyyscie siedziały i& domu.

—- Tylko icróćcic do czwartej na obiad — rzuciła im

na pożegnań?*’. gay już ubror.r i gotowe do wyjścia ze •'miechem wkładały buty.

—    Nicdotykalskie lalunie — powiedział jeden z nich zc złością.

—    A może to leshy — dorzucił drugi i roześmiał się reehotliwie.

—    Zdenerwowali cię? — spytała Renia, gdy wreszcie chłopcy dali za wygraną i zostawili je same.

—    Nie — odpowiedziała Julia. — Nie zwracam na tych samców uwagi. Nie lubię chłopców. Sq icstrętni, nieokrzesani, brudni i aroganccy. Cale szczęście, że chodzę do żeńskiej szkoły...

Miały przed sobą sześć nocy. I były to noce udane. Renia dominowała nad Julią doświadczeniem i aktywnością. Nauczyła przyjaciółkę pieszczot i spełniania pragnień rodzącej się kobiecości. Dała jej wiele wrażeń erotycznych i fizycznej przyjemności. Julia czuła się wspaniale, choć często w ciągu dnia z niedospania zamykały jej się oczy.

Rozstanie było smutne. A mama Julii powiedziała do mamy Reni:

—    Cieszę się. Marysiu, ie nasze córeczki tak się polubiły. Mam nadzieję, że teraz będziecie przyjeżdżały częściej.

Obie matki od dawna były wdowami i żyły tylko dla swych córek. Mimo młodego jeszcze wieku nie interesowały się mężczyznami. W obu rodzinach nie istniało słowo: „mężczyzna”:

Dziewczęta spotykały się dość często — ich miasta dzieliło od siebie zaledwie 70 kilometrów. Ferie, część

. «

wakacji i nawet niektóre weekendy spędzały razem. Potem jakoś znudzM^-- im się wspólne żabawr- r-.ocne, a Henia zakochała sic w ;akimś starszym, żonatym mężczA:-nie i to co przeżywały t .\:!.ą straciło rtja sr.i jk p.

niccającej przygody. Julia- zai 2kczi,ki spotykać się r • nloocami i nawę i p- iżwai.ila im na sńj. .!, p-eszcze-.. i pocałunki Nigdy jednak nie posunęła sit; ?a daleko,

z chłopakami, którymi nadal gardziła, nic sprawiały j,t i żadnej przyjemności. Sama nje miała jednak odwagi, zęby zaczepić którąś z nowych znajomych, choc niektóre nawet jej się podobały. A żadna nic próbowała zaczepić jty...

Julia otrząsnęła się ze wspomnień. Dopi .wad/ 11 kuchnię do ładu, ugotowała obiad na następny dzień i nastawiła wodę na 'herbatę. Mąż., jeszcze zaspany, wszedł do kuchni.

— Coś bym zjadł — powiedział — Nie zostało trocin; pierogów?

— Nie! — warknęła Julia. — Mogę <a zrobić kaeap-

kę...

— To zrób! I przynieś mi herbatę! Będę u siebie w gabinecie. Muszę przejrzeć to kwartalne sprawozdanie na jutrzejsze zebranie. A wieczorem zapraszam cię na pieszczoty...

Julii nagle zrobiło się niedobrze. ..Dlaczego ja w ogóle wyszłam za mąż?” — spytała samą siebie pewnie tysiączny już rnz podczas swego piętnastoletniego małżeństwa. „Chyba ci chłopcy z kina mieli rację. Po prostu jestem lesbijką, tylko niepotrzebnie stłumiłam swoje skłonności. Jestem inna Tyle kobiet czerpie satysfakcję ze współżycia z mężczyznami, tylu kobietom stosunki dają radość i wyzwolenie. A mnie nic nie rusza, nic nie podnieca”

Julię zawsze cechay/ała rezerwa w stosunku do mężczyzn. Ale w pewnym momencie swego życia próbowała ich polubić. Kilka razy przed ślubem i nawet potem w