chirurgia1

g3BgBggBłHgBSBgBggSBBE55BaSBB8HBMBBBBB8BBBBBagłS

Ryc. 79. Szwy zakładane w przypadku uszkodzenia pełnej grubości małżowiny usznej. Po jednej stronie małżowiny zakłada się szew przerywany chwytający za skórę, po drugiej stronie szew materacowy pionowy chwytający za skórę i chrząstkę

§ Podobnie jak w przypadku leczenia zacho-¹³ wawczego, na głowę i ucho zakłada się opatrunek. Małżowinę odchyla się na głowę, podkładając pod nią watę lub inny materiał, następnie owija ligniną i zakłada ob-woje bandaża omijając drugą małżowinę, co zapobiega ewentualnemu zsuwaniu się opatrunku. Opatrunek należy zmieniać co 3 dni. Szwy usuwa się po 10 dniach.

5.2. Rany małżowiny usznej

Większość ran małżowiny usznej wymaga większej lub mniejszej interwencji chirurgicznej. Niewielkie rany samej skóry mał-. żowiny mogą być pozostawione do gojenia się przez ziaminowanie. Większe rany skóiy lub oderwane od podłoża płaty skóry wymagają nie tylko założenia szwów na brzegach, ale również szwów materacowych przechodzących przez chrząstkę małżowiny. Rany skóiy i chrząstki, przechodzące przez całą grubość małżowiny usznej, wymagają najpierw odświeżenia. Następnie ranę szyje się po obli stronach małżowiny, przy czym po jednej stronie małżowiny zakłada się szew przerywany chwytający za skórę, po drugiej stronie szew materacowy pionowy chwytający za skórę i chrząstkę (ryc. 79). W niektórych przypadkach ran szarpanych

Ryc. 80. Częściowa amputacja brzegu małżowiny usznej. Ranę szyje się chwytając za skórę po obu stronach, jednocześnie chowając brzeg chrząstki

Ryc. 81. Przeszczepianie skóiy w leczeniu dużych ubytków małżowiny usznej. Opis w tekście

] .    1 I '*

lepszy efekt kosmetyczny uzyskuje się dzięki częściowej resekcji brzegu małżowiny i    usznej (ryc. 80). Ranę szyje się chwytając za

skórę po obn stronach, jednocześnie chowając brzeg chrząstki.

U psów ze stojącymi uszami duże ubytki brzegów małżowiny usznej mogą być wypełniane przeszczepami skóry z szyi lub z grzbietu głowy. Ucho należy umieścić na i    szyi we wcześniej przygotowanym miejscu

do przeszczepu skóry. Wykonuje się cięcie odpowiadające wielkością ubytkowi małżowiny i przyszywa skórę do brzegów małżowiny po stronie bocznej na 10-14 dni. Po tym czasie wykonuje się cięcie skóry tak, by było lustrzanym odbiciem cięcia pierwszego. Uwalnia się płat skóry od podłoża, delikatnie zawija dookoła brzegu ucha i przyszywa do skóiy małżowiny po stronie przyśrodkowej (lyc. 81).

5.3. Zapalenie zewnętrznego przewodu słuchowego

• j" Zapalenie zewnętrznego przewodu słuchowego (otitis exlerna) jest jedną z najczęściej występujących chorób ucha u psów i kotów. Predyspozycje rasowe obejmują rasy z opadającymi uszami (jamniki, spaniele, rasy z sierścią porastającą dużą część przewodu słuchowego, np. pudle). Do chorób uszu predysponuje również podwyższona wilgotność przewodów słuchowych oraz wrodzone ich zwężenia. Do głównych czynników wywołujących zapalenie uszu należy zaliczyć: grzyby, pasożyty, alergie, choroby metaboliczne, ciała obce i bakterie. Zapalenie przybiera różne postaci, najtrudniejsze zaś do leczenia jest 1    przewlekłe ropne wrzodziejące lub przerosto

we zapalenie ucha zewnętrznego. Towarzyszy mu cała gama drobnoustrojów, wśród których najczęściej spotyka się gronkowce i drożdża-ki oraz takie bakterie, jakPseudomonas, Pro-teus i Escherichia coli. W zależności od przewagi danego gatunku drobnoustrojów wyciek ,    z ucha przybiera postać bladożółtego, wodni

stego {Pseudomonas, Proteus), żółtobrązowe-go, gęstego (Slaphylococcus) lub czarnobrą-zowego (Pityrosporum).

Pierwszym z objawów zapalenia jest świąd, który objawia się drapaniem i potrząsaniem głową. Gromadzący się wysięk zapalny powoduje ból, z ucha wydobywa się przykry zapach, zwierzę przechyla głowę na chorą stronę, usiłuje drapać ucho, powodując niekiedy powstanie krwiaka małżowiny.

W przypadku postępowania choroby z czasem pojawiają się zmiany o charakterze przerostowym wzdłuż przewodu słuchowego. W skrajnych przypadkach zmiany te zatykają światło przewodu słuchowego, co predysponuje do przeniesienia procesu na ucho środkowe. W przypadku przewlekłych zakażeń dochodzi do uszkodzeń skóry przewodu słuchowego lub leż do zwapnienia jego chrząstek.

Rozpoznanie stawia się na podstawie objawów klinicznych oraz dokładnego badania przewodu słuchowego za pomocą otoskopu. W czasie badania należy dokładnie obejrzeć małżowiny uszne i ich okolicę, zwracając szczególną uwagę na zmiany na skórze, deformacje, wydzielinę w otworze i przewodzie słuchowym zewnętrznym, objawy niedowładu lub porażenia nerwu twarzowego.

Ważnym elementem jest omacywanie okolicy przewodu słuchowego wraz ze zbadaniem węzłów chłonnych podżuchwowych i okolicy kąta żuchwy (deformacje, boles-ność). Pomocne jest równoczesne przeprowadzenie badania palpacyjnego obu uszu obiema rękami, aby mieć porównanie ze stroną przeciwną. Do badania otoskopowe-go należy dobrać wielkość i długość wziernika do średnicy otworu i długości przewodu słuchowego. Aby umożliwić oględziny należy oczyścić przewód słuchowy z obecnej w nim zawartości (wysięk, woskowina, krew). Można to wykonać za pomocą czyszczenia wacikami, kleszczykami, poprzez płukanie lub stosowanie ssaka. W celu uniknięcia uszkodzenia przewodu czynność tę można wykonywać sukcesywnie w czasie

85

r.i-sKZTTr.-r::::;'—r

ZAPALENIE ZEWNĘTRZNEGO PRZEWODU SŁUCHOWEGO