DSC00083 (10)

m. in.jako bardzo udatna-parodia modnft^, w^,^    !

»*cT> śmieszność w kontekście* komedii po$1— jedna ze stron jest tu świadomie brana na fundusz. Stopnio. wo jednak dołącza się czynnik komizmu nierównie subtei. niejszego: nie przestając się zgrywać, Ludmir wyrażą i przecież poczyna swoje prawdziwe uczucia; również ze 1 strony Heleny konwencjonalna egzaltacja w coraz większej mierze służy wyrażaniu autentycznych treści. Rozpoczyna się, by trwać juz do końca komedii, iście musse-towska gra udania i rzeczywistych skłonności.

Kim jest Ludmir jako pisarz? Poczesne miejsce, jakie zajmuje Ludmir w komedii, każe przyjrzeć się bliżej tej po- I staci. Jak już wiemy, młody pisarz osiągnął nie lada mistrzostwo w udawaniu, podszywaniu się pod różne charakterystyczne typy; kim jednak jest on naprawdę? Czy J można go określić w kategoriach historycznoliterackich, to znaczy przypisać do którejś ze znanych formacji?

Piesza włóczęga po kraju, którą podjął Ludmir wraz z malarzem Wiktorem, kojarzy się niektórym badaczom z podobnymi wędrówkami, znanymi z dziejów tzw. romantyzmu krajowego; Kazimierz Wyka wymienia na przykład młodego Norwida i Władysława Wężyka. Ten sam badacz zwraca uwagę na pełen romantycznej egzaltacji program tej wędrówki (znamy go z wyrzutów Wiktora w ekspozycji sztuki) i na jej przebieg, który musiał doprowadzić do deziluzji, nie doprowadził jednakże do konfliktu „poety" ze „światem”. Przeciwnie: doszło do artystycznej akceptacji codziennej prozy życia, a więc do powstania programu w pewnym sensie realistycznego.

Istotnie, w okresie, w którym rozgrywa się akcja komedii, można zanotować w literaturze polskiej podobne tendencje („flamandzkie” i „drobnowidowe" upodobania młodego Kraszewskiego, niektóre powiastki Jadama z Ziemi Zatorskiej). Szczególne nasilenie skłonności swoiście reali-