Lecznictwo uzdrowiskowe w Europie, także w Polsce zaczęło się znacznie rozwijać w XV i XVI wieku, natomiast wyjątkowy rozkwit nastąpił w XIX wieku.
W XV wieku lekarze włoscy, a następnie niemieccy opracowali w zarysie wskazania i przeciwwskazania do leczenia oraz metody stosowania zabiegów uzdrowiskowych. Wtedy też zaczęto w wielu uzdrowiskach przeprowadzać analizy chemiczne źródeł leczniczych.
W XVI wieku w Polsce nastąpiło duże ożywienie w leczeniu uzdrowiskowym i zainteresowanie lekarzy tą formą leczenia. Pierwszą rozprawę o wodolecznictwie opublikował w 1522 roku Marcin z Miechowa, a kolejną w 1555 Józef Struś z Poznania. Nadworny lekarz króla Stefana Batorego. Wojciech Oczko wydał w 1578 roku trakt pt. „Cieplice ". Usystematyzował w swym dziele aktualną wtedy wiedzę z zakresu balneologii oraz podał wskazania i przeciwwskazania do leczenia uzdrowiskowego.