DSCN5027

wi ipccyficaią jego foinię. Pozbawiony jakiegokolwiek liwego punktu wyjścia, okazuje się kłączem Irhmej -1#¹ dług mmm stosowanego przez Deleuzc'a i ĆuajL^ ' mą-^:\ Cecbą wyróżniającą tę formę labiryntu od pozostJ wsponmiauycli przez tfmbeito Eco¹", cechuje nieskończoS i Mraiizaćja. Sieć wzajemnie powiązanych hipertekstów^ czy w sobie zatem istotę kłącza, z wyróżnionpi równiej Eco cechami iabiryntu klasycznej jak i mamerystyczDego,^ swoista cybernetyczna hybryda dotychczas powstałych SbL⁰ tów.) \M w licznych badaniach nad sposobom segregować,* informacji w Sieci, wielokrotnie zwracano uwagę na ich swoiste uwięzienie, czy metaforę struktury drzewka, która ma p^ stawić struktoz^.(...) pozwalającą na trójwymiarowe oawigow_a. nie w usieciowionych przestrzeniach danych’¹⁷. Wygenerowana, tym samym, postać kłącza okazuje się zatem potencjalnie nie! skończona. U bowiem akt wyboru takiego a nie innego linku detenninujekolejne, nieskończone możliwości Jednorodność - ko. iqaa z wtaśdwośd kłącza, wskazana przez Eco_t polega na, nomen omen, jednorodnej naturze integralnych hipertekstów. Jedy. nym, możliwym wyjściem z owego wirtualnego labiryntu okazać aę może owa nić Anadię. Jej cyfrowy, informatyczny wariant ob-$ jawia się w nwżliwolci poruszania się ^s^ea”, obraną uprzednio togą. Ćnnpiikadę owego wirtualnego labiryntu dodatkowo mol-tipŁiją. umieszczone na licznych stronach internetowych, opcje obesłane mianem ^poprzednia" czy .następna’ strona. Otwierają one możliwości poszerzenia czy dodatkowej komplikacji kłącza. Patrick j. lynch określa tę kategorię mianem jud fcifcia

:.vf hrenw. Miuaeapolis-. Unive.Kity ot Miuuesota Press, 1987. Deleuze i Gnat-lań japę’ kiicza jite .multipk entrywijs'.

1& 13 IcoJtii&ąDtęóltitt wpak Jmiena tk.A.$zy-xtsmfc.^r*’L-ami903,s.01J.l] .Eco wskazuje natny możliwe formy Itajto. Piero* stawi labirynt Tezensza, giectó klasyczny labirynt, taj jiiftói? stoiŁiw nić Ariadny. Dmja to labirynt toaiucry-s ■ 3$ oparty na zasadzie prób i błędów (triahnd-error Jirocessl - posiadający strukturę znąalęzni Wymacać on może nici Ańadby.Tneci W aforat U kip-ZKpoBadająct centa, petyleiii ani wyjćcia, ze

Ił ’f Spdaun, Doda do teorii inlermedialności obrazu, w. K. Gróźdi

Anto-

m,wtwcaH8wro

IjJt.lU.LlWttlWb 1%

It V».rtovJlmw.we\bMuAu|pvibl\c/.vłw-sl.yk-manvwV ijjUNL

Druga słrona siocl (Unaama sekwencja)

"Naifępna

strona’

Punkt dojścia cybernetycznego kłącza okazuje się wcześniejszym punktem wyjścia. Indywidualna kreacja możliwych dróg i światów, eksplorowanych poprzez kolejne wirtualne kroki internauty, okazuje się jednorazowym aktem twórczym, trudnym do ponownej realizacji czy powtórzenia. To swoisty anty-, czy też metalabirynt, posiadający każdorazowo obrany punkt wyjścia, staje się tożsamy z punktem dojścia, lecz nie wyjścia z hipertekstowego labiryntu. Ow proces najpełniej obrazuje stworzony przez P.J. Lyncba wykres*’.

Antyczne Navigare necesse est - nabiera zatem szczególnego znaczenia w odniesieniu do realiów Internetu. Nawigujemy, bo serfujemy po powierzchniowej naturze sieci. Przybijany do poszczególnych światów, możemy zasiąść w tematycznych pokojach czatów... Tu już nie tylko mapa rodzi terytorium, W tej hipertekstowej naturze Sieci czyni to przede wszystkim frazeologia Internetu.

Każdorazowe wejście i nawigowanie W Sieci stanowi swoistą konkretyzację natury hipertekstu. „(...) jest to 2atem nie tyle wyznaczony i z góry zaplanowany (według sztywnej strategii) układ słów, ile raczej pewna potencjalność -pisze

19 Por. tamże.

Kategoria odbiorcy jm Sieci'...